Είμαστε μπροστά σε έξαρση των κρουσμάτων όπως φαίνεται, αλλά δεν βλέπουμε και κάποια κίνηση από την Πολιτεία. Ο κόσμος είναι στα τεστ και τις καραντίνες και ακούει ευχολόγια για τήρηση των μέτρων. Η καμπάνια για νέους εμβολιασμούς είναι πολύ χαμηλή και νέες πολιτικές αντιμετώπισης της κατάστασης που δημιουργείται, δεν βλέπουμε. Μπορεί βέβαια να είναι προσωρινό φαινόμενο το ύψος αυτών των κρουσμάτων και όντως να αναφανεί και η αποκλιμάκωση που περιμένουμε από τον Φεβρουάριο. Ούτε μάντεις είμαστε, ούτε ειδικοί.

Η κοινωνική κατάσταση όμως, που συσσωρεύει δυσαρέσκεια είναι που μας δημιουργεί και απορίες για το προς τα πού οδηγούμαστε. Προφανώς και η ηγεσία της χώρας έχει μπροστά της το μεγάλο θέμα του πολέμου και των επιπτώσεών του και στην ελληνική οικονομία, όμως θα έπρεπε να υπάρχει κράτος που να συνεχίζει την πολιτική. Κι αυτό είναι που δεν βλέπουμε.

Περισσότερο, υπάρχει η αίσθηση ότι με την πανδημία τουλάχιστον όλα είναι στον αυτόματο πιλότο.

Τα της πανδημίας δεν αφορούν φυσικά μόνο τη χώρα μας, αλλά όλον τον κόσμο. Και βλέπουμε ότι υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις. Στην Κίνα πχ κάνουν μαζικά λοκντάουν εκατομμυρίων ανθρώπων, στην Ευρώπη βλέπουμε και κράτη που απελευθερώνουν όλες τις δραστηριότητες.

Η Ελλάδα που κινείται συνήθως ανάλογα με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, μοιάζει σε μία κατάσταση αναμονής έχοντας θέσει κάποια όρια, πχ το Πάσχα που έχει μεγάλη κοινωνική απήχηση. Χρειάζεται όμως, στο μεταξύ και μία διαφορετική πια πολιτική που και οι κοινωνικές δραστηριότητες να εξελίσσονται και οι νοσούντες να έχουν το μέγιστο της φροντίδας. Κάτι πρέπει πάντως να αλλάξει από το καθημερινό «τηρήστε τα μέτρα μας». Αυτό το ξέρουμε και μόνοι μας πια.

Δεν είναι όλες σημαντικές οι εμπειρίες

Ο τάδε διάσημος  «μιλάει για πρώτη φορά» για τον γάμο του ή για ένα ταξίδι, ο άλλος επώνυμος «μιλάει για πρώτη φορά» για την ασθένεια που πέρασε κλπ. Εδώ το ενδιαφέρον μετατοπίζεται από αυτή καθ’ αυτή την εμπειρία του καθενός που μπορεί και να είναι χρήσιμη για όποιον τη διαβάσει, στο ότι «μιλάει πρώτη φορά», στο ότι δημοσιοποιείται και γίνεται κομμάτι της δημόσιας σφαίρας, της ενημέρωσης και στις περισσότερες περιπτώσεις και του θεάματος. Οπότε χάνεται σε μεγάλο βαθμό και η δύναμη του υποδείγματος.

Γιατί μία εμπειρία κάποιου που πέρασε κάτι δυνατό και σημαντικό μπορεί να είναι χρήσιμο σε πολλούς ακόμα που ίσως να έχουν περάσει κάτι ανάλογο και θέλουν να κάνουν κάποιες συγκρίσεις, ή σε άλλους που φοβούνται, διστάζουν ή απλώς αναζητούν μία δυνατή εμπειρία να τη χρησιμοποιούν σαν παράδειγμα ενός τρόπου ζωής.

Αλλά ας μην γελιόμαστε, δεν είμαστε σε αυτό το επίπεδο. Η ιστορία που μπορεί να γίνει χρήσιμη, θέλει τον τρόπο της για να ακουστεί, ένα πλαίσιο, και κυρίως έναν δεσμό εμπιστοσύνης μεταξύ εκείνου που μιλάει κι εκείνου που τον ακούει. Χωρίς την εμπιστοσύνη μειώνεται και η σημασία του παραδείγματος και χάνει και τον στόχο της η διαδικασία.

Αποδεικνύεται άλλωστε, ότι όλο αυτό δεν είναι παρά μία τεχνική αναγνωρισιμότητας και αναγνωσιμότητας για αυτόν που μιλάει και αυτόν που τον παρουσιάζει, το μέσο ενημέρωσης, και αποδεικνύεται ακριβώς από το γεγονός ότι λίγες τέτοιες «εμπειρίες» αλλάζουν  τον κόσμο μας.

Ξέρουμε τι πραγματικά αξίζει να ακούσουμε. Ξέρουμε ότι εκείνες οι γυναίκες που μίλησαν για την κακοποίηση, είχαν κάτι να πουν που άγγιζε ένα βαθύ κοινωνικό τραύμα, για αυτό και ακούστηκαν. Ξέρουμε ανθρώπους με εμπειρίες από ασθένειες που όταν μιλάνε βοηθάνε πολύ κόσμο που βρίσκεται στην ίδια θέση και αισθάνεται μοναξιά. Ξέρουμε και εκείνους που διηγούνται πράγματα που έζησαν με το μυαλό τους, το σώμα τους και την ψυχή τους και λειτουργούν σαν φάροι για όλους μας. Αλλά αυτοί είναι οι πολύ λιγότεροι. Οι υπόλοιποι ανακυκλώνουν κοινοτοπίες και ρηχότητες. Τόσο που όταν βλέπεις εκείνο το «μιλά για πρώτη φορά» να κουμπώνεσαι. Άδικο ίσως, ως γενική αρχή, αλλά η θεαματοποίηση βυθίζει τα πάντα στο πέρασμά της.