Αν και συνήθως όλα τα βλέπουμε σε αυτή τη χώρα με τα «κλειστά» μας μάτια που κοιτάνε μόνο μέχρις εκεί που φτάνει η σκιά μας, οι περισσότεροι θα έχουμε αντιληφθεί ότι έχει αλλάξει διεθνώς ο άνεμος και υποψιαζόμαστε ότι φέρνει αλλαγές. Αλλαγές που δεν μπορεί να ελπίζουμε σοβαρά ότι δεν θα μας επηρεάσουν.
Μπορεί τα δραματικά γεγονότα με τη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία να μας ταράζουν και να προκαλούν το ενδιαφέρον μας και την ανησυχία μας, αλλά είναι φανερό ήδη ότι ο πόλεμος γεννά και νέες εξελίξεις. Και όλα δείχνουν προς μεταβολές που ξεπερνάνε κατά πολύ την αύξηση του κόστους ενέργειας που μας ταλαιπωρεί αυτό το διάστημα.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το ενεργειακό έρχεται και εγκαθίσταται ως κεντρικό ζήτημα στην Ευρώπη και όλον τον κόσμο και επηρεάζει με τη σειρά την πολιτική εξουσία, τις οικονομίες, την κοινωνική συνοχή. Χωρίς ενέργεια χάνεται η βάση που μας επιτρέπει να συζητάμε και είναι γνωστή πια η πολυπλοκότητα των εξαρτήσεων σήμερα στον πλανήτη, της μίας οικονομίας από την άλλη και η συσχέτιση των πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Το ερώτημα συνεπώς σήμερα, δεν είναι πόσο μας επηρεάζει ο πόλεμος και τι συμβαίνει διεθνώς, αλλά κατά πόσον είμαστε έτοιμοι να προσαρμοστούμε και να ακολουθήσουμε τις αλλαγές που έρχονται.
Δύο σημεία έχουν ενδιαφέρον για άμεση συζήτηση.
Το πρώτο είναι η ενίσχυση των στρατιωτικών εξοπλισμών. Όταν βλέπουμε τη Σουηδία και τη Φινλανδία να οδεύουν προς τον ΝΑΤΟ, σημαίνει ότι οι γεωπολιτικές και στρατιωτικές ισορροπίες αναβαθμίζονται σε κεντρικές για τις δημοκρατίες μας. Είναι άραγε αυτή η μεταβολή και η εισβολή του παράγοντα του πολέμου στις νέες συνθήκες; Αυτό θα σημαίνει άραγε ο λεγόμενος «Νέος Ψυχρός Πόλεμος»;
Το δεύτερο είναι το ερώτημα για το κατά πόσον τα κράτη θα μπορέσουν να υλοποιήσουν ένα πρόγραμμα αντιμετώπισης της Κλιματικής Αλλαγής ως το 2050. Αν το ενεργειακό ζήτημα γίνεται προτεραιότητα, πώς θα μπορέσει να επιτευχθεί και ο στόχος για μείωση του οικολογικού αποτυπώματος; Αν όλες οι πηγές ενέργειας είναι πια θεμιτές, θα υπάρξει χρόνος και δυνατότητα ώστε να προστατευθεί ο πλανήτης από τις συνέπειες της καύσης ενεργειακών πρώτων υλών; Το οικολογικό είναι μεν το πρώτο κρίσιμο ερώτημα για το μέλλον μας, αλλά μάλλον η απάντηση αποφασίζουμε να αργήσει.
Και φυσικά, μοιάζει να είναι ακόμα περισσότερες οι αλλαγές που θα βιώσουμε στις ζωές μας, με τις προσδοκία ότι θα είναι και προς το καλύτερο, όλο και να μειώνονται.
Ο πεζός μοιάζει να μην δικαιούται να περπατά
Όταν άρχισα να περπατάω καθημερινά, άρχισα να καταλαβαίνω και τα προβλήματα προσβασιμότητας. Αυτό που έχω ξαναγράψει τόσες φορές, για την αδυναμία να κάνεις μία διαδρομή για τη δουλειά σου, χωρίς να απειλείσαι ότι θα πέσεις σε καμιά λακκούβα, να σε πατήσει κανά αυτοκίνητο ή να γίνεις μούσκεμα από τη βροχή.
Μου κάνει εντύπωση το πρόβλημα που έχουν τα περισσότερα πεζοδρόμια όταν συναντούν τον δρόμο. Όχι μόνο δεν έχουν ράμπες για αμαξίδια, αλλά συνήθως έχουν σπασμένα πλακάκια και είναι φθαρμένα, πιθανότατα γιατί τα καβαλάνε τα αυτοκίνητα.
Μετά είναι και μεγάλος ο αριθμός των φθορών συνολικά σε μία διαδρομή. Όπου έχει γίνει κάποια παρέμβαση ή μικροέργο πάντα λείπουν πλακάκια, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις δεν οριοθετείται καν όριο πεζοδρομίου ή η σχέση με τον δρόμο.
Και βέβαια κινείσαι πάντα δίπλα σε έναν στόλο από ΙΧ παρκαρισμένα στο πλάι σου και συχνά και μπροστά σου, που σου κόβουν τον δρόμο.
Κατά συνέπεια δεν είναι μόνο η φθορά και η έλλειψη φροντίδας για την οποία ευθύνονται και ιδιώτες και όχι μόνο ο δήμος, αλλά και η έλλειψη ορίων. Ο πεζός μοιάζει να μην δικαιούται να περπατά.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
