Τη δημοτική αρχή απασχολεί η κατάσταση με τις Παιδικές Χαρές και αναμένεται προσπάθεια να πιστοποιηθούν και να παραδοθούν για χρήση στα παιδιά.

Στην πραγματικότητα όλες οι δημοτικές αρχές και μάλλον όλοι οι δήμοι της χώρας ασχολούνται με το πρόβλημα αυτό και μάλλον δεν τα πάνε και τόσο καλά.

Στην πραγματικότητα όμως οι δήμοι καλούνται να αντιμετωπίσουν προκλήσεις που υπερβαίνουν τις δυνάμεις τους, χωρίς επαρκή βοήθεια από το κράτος.

Η πιστοποίηση των εγκαταστάσεων, οι παρεμβάσεις για την ασφάλεια των παιδιών, οι επενδύσεις που πρέπει να γίνουν, ακόμα και η αναγκαία πρόσληψη προσωπικού φύλαξης, έχουν αλλάξει όλο το θέμα των παιδικών χαρών.Και είναι τα μεγάλα κονδύλια που απαιτούνται που το μετατρέπουν σε πρόβλημα.

Αν το δούμε όμως από μία άλλη πλευρά και κυρίως από την ανάγκη τα παιδιά να ζουν και να μεγαλώνουν σε υψηλού επιπέδου χώρους, τότε θα αναφανεί και η ανάγκη άλλης πολιτικής προσέγγισης.

Στην ουσία δεν χρειαζόμαστε απλώς παιδικές χαρές, αλλά νέους δημόσιους χώρους που θα προσφέρονται για παιδιά.Κι έτσι έπρεπε να το δουν και οι κυβερνήσεις, σαν μία μορφή εκσυγχρονισμού της ποιότητας ζωής στις πόλεις. Θα έπρεπε να υπάρχει ειδικό κεφάλαιο στο Ταμείο Ανάκαμψης ανάλογο με αυτό της οδικής ασφάλειας.

Και να σταματήσουμε να μπερδεύουμε τη νοσταλγία για το παιχνίδι «παλιά στις αλάνες» και τα κόκκινα γόνατα των παιδιών, με τις σύγχρονες ανάγκες. Σήμερα χρειαζόμαστε δημόσιους χώρους που να ικανοποιούν τις ανάγκες των παιδιών και των οικογενειών τους.

Όποιος δήμαρχος καταφέρει και φτιάξει σύγχρονες παιδικές χαρές θα έχει αφήσει και ένα σημαντικό έργο στην πόλη.

Δύσκολα παίρνεις την έξοδο

Στις μέρες μας θα μπορούσαμε να διαλέξουμε έναν δρόμο επειδή είναι ωραία η διαδρομή και η εμπειρία. Η Εγνατία για παράδειγμα προσφέρει την εμπειρία της Πίνδου ενώ η Ιόνια έχει αυτό το άνοιγμα στη θάλασσα. Αλλά και η παλιά εθνική προς την Άρτα είναι μία γοητευτική είσοδο στην κοιλάδα του Λούρου, έστω και τώρα με το θλιβερό θέαμα των κομμένων δένδρων.

Παρ’ όλα αυτά, τις περισσότερες φορές επιλέγουμε τον δρόμο με βάση πιο πεζά κριτήρια όπως πόσο γρήγορα θα φτάσουμε ή πόση βενζίνη θα ξοδέψουμε. Στις μέρες της ακρίβειας δε, όλα μοιάζει να ισοπεδώνονται πάνω στον άξονα του κόστους. Λογικό.

Καμιά φορά που περνάω κοντά από ένα μέρος που θα με ενδιέφερε, μπαίνω στο δίλημμα να κάνω μία παράκαμψη, αλλά σπάνια το κάνω. Συνήθως ταξιδεύω με έναν στόχο και πρέπει να φτάσω σε έναν προδιαγεγραμμένο χρόνο. «Την άλλη φορά» λέω από μέσα μου. Μόνο που περνάνε τα χρόνια και δεν έρχεται αυτή η άλλη φορά.

Τρέχουμε στον δρόμο, αλλά σπάνια θα πάρουμε μία έξοδο χωρίς να είμαστε σίγουροι πού θα βγάλει.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr