Αν κάτι μένει ως απόηχος από την επίσκεψη του πρωθυπουργού στα Γιάννενα είναι ότι όλα κύλησαν ομαλά για τον ίδιο, αλλά μάλλον τίποτα νέο δεν προστέθηκε για την πόλη και τις ανάγκες της.
Ακόμα και η αναφορά στο στρατόπεδο Βελισσαρίου που είναι θετική προφανώς, απέχει πολύ από το να εκλαμβάνεται ως έργο.
Αυτή καθ’αυτή η περιοδεία δεν είχε πρόβλημα τουλάχιστον ως προς την πλευρά του ίδιου του πρωθυπουργού. Και είναι λογικό σε μία ευαίσθητη περίοδο όπως η προεκλογική περίοδος που όλοι θέλουν να αποφύγουν τα απρόοπτα και τις μη προϋπολογισμένες εντάσεις, ένας πολιτικός αρχηγός να επιλέγει να κινηθεί σε μία «ζώνη ασφαλείας». Γιατί να ανοίξει για παράδειγμα θέμα για το τρένο ο πρωθυπουργός όταν δεν έχει αποφασιστεί καν η μελέτη; Γιατί να ανοίξει γενικώς συζητήσεις που εμπλέκουν και την αντιπολίτευση;
Αυτά από τη μεριά του. Γιατί υπάρχει και η πλευρά της τοπικής κοινωνίας. Που δεν βλέπει τις αυξημένες θέσεις εργασίας και τους καλούς μισθούς, που δεν βλέπει την αύξηση των παραγωγών στην ύπαιθρο. Όπως δεν βλέπει και την προστασία του περιβάλλοντος, αντίθετα ακούει για πιέσεις στις προστατευόμενες περιοχές και αναπτυξιακά σχέδια ενώ και στις υποδομές τίποτα νέο δεν προστίθεται σε όσα ως σήμερα είναι γνωστά.
Θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Θα μπορούσε μία προεκλογική περίοδος να κυλήσει αλλιώς; Με ουσιαστικές συζητήσεις με την κοινωνία και διάλογο με την αντιπολίτευση και τις άλλες φωνές; Δύσκολα. Μάλλον όλα κυλάνε με έναν αναμενόμενο τρόπο. Αλλά με τα αναμενόμενα και τις «ασφαλείς ζώνες» επί χρόνια φτάσαμε και στις κρίσεις και τα αδιέξοδα.
Παθογενείς πλευρές του δημόσιου πολιτικού λόγου
Τώρα που μπήκαμε σε περίοδο αυξημένης πολιτικής έντασης ας πούμε και για μερικές από τις παθογενείς πλευρές του δημόσιου πολιτικού λόγου.
Η πρώτη και χειρότερη είναι εκείνη όσων πουλάνε φούμαρα, σχολιάζουν εκ του μακρόθεν και δεν εκτίθενται ποτέ, δεν ρισκάρουν. Παλιά τους λέγαμε «κάνε με μία μέρα πρωθυπουργό και θα δεις». Ούτε λεπτό δεν θα άντεχαν στην πρωθυπουργική καρέκλα αλλά ακόμα τους βλέπεις να ασκούν κριτική προς τους πάντες χωρίς οι ίδιοι να έχουν κάνει κάτι στη ζωή τους. Τώρα δε, που έχουν ανακαλύψει και το «ίντερνετ» έχει ξεφύγει η μπάλα.
Μετά είναι και οι συμφερεντολόγοι και οι βαθιά χωμένοι στα κάθε λογής συστήματα, στα κρυφά που όμως εμφανίζονται ως άτεγκτοι υπερασπιστές της ηθικής και της δεοντολογίας και μεγάλοι υπερασπιστές της καθαρότητας στην ιδεολογία.
Και μετά είναι και οι ουδέτεροι και αδιάφοροι μεν που όμως πάντα βρίσκουν το δρόμο προς τις εξουσίες. Δεν τους αρέσει η πολιτική, αλλά μια χαρά πολιτικές επιλογές κάνουν.
Από ό,τι φαίνεται το να λες αυτό που θέλεις, να εκφράζεσαι πολιτικά με επιχειρήματα και να κάνεις δημόσια τις επιλογές σου, δεν θεωρείται και εύλογο. Δεν είναι αυτονόητη επιλογή.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
