Χριστούγεννα ημέρα γιορτής. Οι στενοί συγγενείς όλοι μαζί, σε ένα σπίτι διαφορετικό κάθε χρονιά, με τάξη και σειρά.

Ανάβαμε δυο-τρία μαγκάλια με κάρβουνα από πουρνάρι.

Τις άλλες μέρες ένα.

Μέσα στο σπίτι στην αυλή, στη γειτονιά, οι πιτσιρικάδες, τρέχαμε, παίζαμε, φωνάζαμε, τραγουδούσαμε, κάναμε τον κόσμο άνω- κάτω, μια και μαζευόμαστε τα αδελφοξάδελφα.

Πρώτοι όμως και στα θελήματα, έτοιμα και τ’ αναμμένα κάρβουνα.

Πρώτοι και για τη βανίλια υποβρύχιο (μαστίχα τ’ όνομά της), για την απαραίτητη ενέργεια, που έτσι κι αλλιώς την είχαμε.

Οι κυρίες έκαναν τις απαραίτητες δουλειές και οι άντρες τις βαριές, πίνοντας  ωραίο κρασί ή τσίπουρο.

Στο γιορτινό τραπέζι διαφορετικά φαγητά από τη μαγειρική της κάθε νοικοκυράς. Οι πιατέλες έκαναν το γύρο του τραπεζιού και γέμιζαν τα πιάτα. Πρώτα τελείωναν τα γιαπράκια της μάνας μου.

Σαν ήμασταν όλοι καθισμένοι, προσευχή, ευχές από όλους.

Αφού  τρώγαμε λίγο, ο οικοδεσπότης σήκωνε το ποτήρι με το κρασί έλεγε ευχές και πίναμε.

Πριν ακόμα τελειώσουμε το φαγητό τραγούδια, χοροί, ιστορίες, ανέκδοτα, πειράγματα,… έως το βράδυ που τρώγαμε, πάλι όλοι μαζί, ό,τι φρόντιζαν να μείνει οι νοικοκυρές.

Καλά Χριστούγεννα με υγείες και πολλές χαρές.

Γιώργος Μακρίδης