Οι κινήσεις που ανακοινώνονται κατά καιρούς για μία άλλη λογική ανάπτυξης και ανάδειξης των συνοικιών της πόλης είναι προς τη θετική κατεύθυνση. Τώρα έχουμε την ευρωπαϊκή αποστολή για τις Κλιματικά Ουδέτερες πόλεις το 2030 και ήδη έχει πάρει μία πρωτοβουλία το ΤΕΕ Ηπείρου στο πλαίσιο συνεργασίας του με τον Δήμο. Αλλά και ο Δήμος Ιωαννιτών έχει στα χέρια του διάφορα εργαλεία σχεδιασμού, από το Σχέδιο για την αστική ανάπτυξη ως το τεχνικό του πρόγραμμα που περιλαμβάνει έργα σε όλη την πόλη.

Παρ’ όλα αυτά, αν κάποιος κάνει μία βόλτα σήμερα στις γειτονιές της πόλης θα δει ότι υπάρχει δυσαρέσκεια ανάμεσα στους κατοίκους οι οποίοι πιστεύουν ότι τους έχει ξεχάσει ο Δήμος και ότι δεν μεριμνά το κράτος για τις βασικές ανάγκες τους.

Υπάρχουν περιοχές χωρίς δημόσιους χώρους αντάξιους των αναγκών της εποχής. Το παράδειγμα της πλατείας Χατζή είναι χαρακτηριστικό και αποτελεί όνειδος για όλες τις δημοτικές αρχές που δεν μπόρεσαν να φτιάξουν μια πλατεία σε μία από τις μεγαλύτερες συνοικίες της πόλης.

Μετά υπάρχουν δρόμοι ακόμα και σε κεντρικά σημεία που δεν έχουν πεζοδρόμια. Όπως υπάρχουν πυκνοκατοικημένες περιοχές χωρίς πρόσβαση στο αποχετευτικό σύστημα. Και υπάρχουν και περιοχές με χαλικόδρομους.

Αυτά τα γνωρίζει φυσικά ο Δήμος και τα γνωρίζει και το κράτος το οποίο διαχειρίζεται μεγάλα χρηματοδοτικά εργαλεία επί δεκαετίες και ακόμα δεν έχει καταφέρει να φτιάξει βασικές υποδομές στις πόλεις.

Η ευθύνη των Δήμων είναι μεγάλη, όχι τόσο για την αδυναμία να προχωρήσουν σε έργα από τη στιγμή που δεν τους διατίθενται οι πόροι, όσο για την πολιτική αδυναμία να διεκδικήσουν από την Πολιτεία ένα άλλο αναπτυξιακό μοντέλο για τις πόλεις τους.

Σε αυτήν την περίπτωση ίσως πρέπει να αλλάξει και το διεκδικητικό μοντέλο και να συζητηθεί και η λαϊκή συμμετοχή. Δεν είναι δυνατόν τόσοι δήμαρχοι τόσα χρόνια να μην έχουν κάνει μία λαϊκή συνέλευση σε μία γειτονιά ή να μην έχουν συστήσει έστω μία επιτροπή συμμετοχής και διαβούλευσης.

Ο προεκλογικός κύκλος δεν αποδίδει πια. Όταν τα προβλήματα και οι ελλείψεις χρονίζουν, η απόσταση της πόλης από το δημαρχείο γίνεται όλο και μεγαλύτερη και όλο και πιο δύσβατη.

Κουβεντιάζοντας για ταινίες που δεν είδαμε

Η μεγαλύτερη συζήτηση για την νέα ταινία του Λάνθιμου έγινε από όσους δεν την έχουν δει καν. Αυτό είναι πια και ένα κλασικό μοτίβο δημόσιας συζήτησης στη χώρα μας, που γίνεται με την πρόκληση «εμφυλίων» και «ακυρώσεων», συζήτηση που δεν αφορά παρά όσους συμμετέχουν. Όσοι μιλάνε για πράγματα που δεν ξέρουν, μιλάνε για τον εαυτό τους.

Απόδειξη εκ του αντιθέτου κι ότι ο ίδιος ο Έλληνας σκηνοθέτης συνεχίζει να διακρίνεται διεθνώς και να αναγνωρίζεται για το έργο του από όσους τουλάχιστον έκαναν τον κόπο να δουν και τις ταινίες του. Υπάρχει ακόμα κοινό για τον κινηματογράφο.

Και υπό κάποια έννοια, κάθε συζήτηση για το σινεμά, ενισχύει το ίδιο το σινεμά έστω και με την διαφωνία. Υπό κάποια έννοια όμως, μόνο, γιατί κατά τα άλλα, η τέχνη υποχωρεί σε όλον τον κόσμο και χάνει τα λαϊκά της ερείσματα τουλάχιστον όπως τα ξέραμε.

Δεν πρέπει να υποτιμούμε πάντως την όλη συζήτηση για τον Λάνθιμο. Σε ένα βαθμό κρύβει και την αντεπίθεση ενός αντιδραστικού τμήματος της κοινωνίας το οποίο μια χαρά κατάλαβε τι έλεγε ο «Κυνόδοντας» για τις παθογένειες της ελληνικής οικογένειας. Γιατί υπάρχει και αυτή η πτυχή στις κριτικές που του ασκούνται κι ας μην το ομολογούν.

Κατά τα άλλα, τα βραβεία στον Έλληνα σκηνοθέτη και η διεθνής αναγνώριση μόνο χαρά προσφέρουν στους ανοιχτόμυαλους ανθρώπους. Κι ας μην έχουν δει ακόμα την ταινία. Ευκαιρία να τη δούμε πριν πάρει και όσκαρ.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr