Η Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου είναι ίσως μία από τις πιο ουσιαστικές παγκόσμιες ημέρες που αγγίζουν τις κοινωνίες σε όλον τον κόσμο και τις κινητοποιούν.

Η λογική εξήγηση σε αυτό το φαινόμενο είναι ότι αποτελεί επίκαιρη ανάγκη για όλες τις γυναίκες η ισότητα. Ότι η ισότητα παραμένει ζητούμενη παρά την πρόοδο που έχει επιτελεστεί.

Και είναι αλήθεια ότι οι ανισότητες που βιώνουν οι γυναίκες είναι υπαρκτές και παίρνουν διάφορες μορφές.

Η πιο βασική παραμένει η ανισότητα στον εργασιακό χώρο. Λαμβάνουν μικρότερους μισθούς, δύσκολα εξελίσσονται, πιέζονται όταν έχουν κι άλλους ρόλους όπως αυτός της μητέρας.

Σε κοινωνικό επίπεδο, τα τελευταία χρόνια έχει ανοίξει η συζήτηση για τη νομική κατοχύρωση του όρου «γυναικοκτονία». Το θέμα είναι διεθνές και έχει να κάνει με το φαινόμενο οι γυναίκες να αποτελούν θύματα βίας ακόμα και δολοφονιών, μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες.Και είναι αλήθεια ότι υπάρχει πρόβλημα με την έμφυλη βία, οπότε πρέπει να βρεθούν και θεσμικοί τρόποι ώστε να σταλεί το μήνυμα της προστασίας των γυναικών.

Κι αυτό το παράδειγμα όμως δείχνει ότι οι γυναίκες πρέπει να συνεχίσουν να παλεύουν για τις ζωές, για τις καριέρες, για τη χειραφέτησή τους. Που σημαίνει ότι συνεχίζει να υπάρχει ανάγκη για μία νοηματοδότηση της Ημέρας των Γυναικών και σήμερα και όχι μόνο με τις αναφορές στο ιστορικό παρελθόν των αγώνων τους.

Ημέρες απαξίωσης της διαφωνίας

Τις περισσότερες φορές που ξεσπάνε θέματα διχαστικά ή πρωτογενή, παρουσιάζεται το φαινόμενο να υποτιμάται κάθε διαφορετική άποψη. Οι φοιτητές και οι φορείς που δεν θέλουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αποκαλούνται οπισθοδρομικοί ενώ οι αγρότες ή οι εργάτες που αγωνίζονται για καλύτερους μισθούς, θεωρούνται κρατικοδίαιτοι, ή «εξαρτημένοι» από τον μισθό τους. Τα παραδείγματα τα ξέρουμε και είναι πολλά.

Η υποτίμηση του αντιπάλου είναι διαχρονική τακτική προφανώς. Υπό κάποια έννοια είναι μέρος της πολιτικής σύγκρουσης. Παρ’ όλα αυτά θα περίμενε κανείς να έχει υποχωρήσει κάπως στις μέρες μας που χαρακτηρίζονται από την άνθηση της μετριοπάθειας ή της δεοντολογίας και της ευγένειας. Μάλλον όχι.

Αυτό που μοιάζει να είναι το νέο στις μέρες μας είναι ότι δεν υπάρχει δημόσιος διάλογος με κανόνες και όρους. Και τα μέσα ενημέρωσης τα κυρίαρχα γίνονται όλο και πιο μονοφωνικά.

Άρα στην ουσία όποιος διαφωνεί, δεν έχει καν το βήμα, τον τρόπο να το κάνει. Κι αυτό μοιάζει με χειρότερη υποτίμηση και από την απαξίωση.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr