Ο εορτασμός της Αποκριάς στα Γιάννενα και όλον τον νομό Ιωαννίνων έδειξε κάποιες τάσεις που τις γνωρίζουμε πια από την ανάπτυξη του τουριστικού ρεύματος στην περιοχή μας. Η ανάλυσή τους έχει ενδιαφέρον όχι μόνο για την αναπτυξιακή πορεία του τόπου μας, αλλά και για τις πολιτικές που χρειάζεται η πόλη.

Η αύξηση του τουριστικού ρεύματος τα τριήμερα, είναι δεδομένη και δείχνει να παγιώνεται. Δεν είναι σίγουρο ότι εφέτος είχε περισσότερο κόσμο από πέρυσι- θα πρέπει να έχουμε και στοιχεία από αφίξεις, ξενοδοχεία κλπ- αλλά είναι εμφανές πια ότι είμαστε μπροστά σε μία νέα κατάσταση με τα Γιάννενα να αποτελούν ξεχωριστό προορισμό.

Τα δεδομένα αυτά επιβάλλουν και διαφοροποίηση στις πολιτικές για τη λειτουργία της πόλης. Φάνηκε αυτή τη φορά με την κίνηση αυτοκινήτων στο κέντρο και γύρω από τις μεγάλες φωτιές και ενώ ο κόσμος αυξάνονταν συνέχεια. Η διευθέτηση του κυκλοφοριακού που εμπλέκει κι άλλες παραμέτρους όπως η στάθμευση ή η πρόσβαση στα ξενοδοχεία και τους χώρους ψυχαγωγίας, είναι ένα ευρύτερο πια ζήτημα που απαιτεί επιχειρησιακό σχεδιασμό.

Η ίδια η μορφή της γιορτής αλλάζει ανάλογα και με την τάση της εποχής. Η έντονη παρουσία των νέων μετατρέπει τη γιορτή περισσότερο σε μία ανοιχτή εκδήλωση που μοιάζει με μουσικό πάρτι και λιγότερο με παραδοσιακή γιορτή. Δεν είναι κακό, αλλά διαφορετικό και καταγράφεται προφανώς και σε άλλες περιοχές πια. Το θέμα είναι αν η διαφορετική γιορτή των Ιωαννίνων με τις τζαμάλες ή τα έθιμα στα χωριά θα αντέξουν τις αλλαγές, οπότε και τα Γιάννενα θα μοιάζουν και με όλους τους άλλους προορισμούς. Η ομογενοποίηση που φέρνει ο τουρισμός είναι ένα διεθνές πρόβλημα.

Τέτοια σημεία δείχνουν ότι τουλάχιστον απαιτείται ολοκληρωμένη και επαγγελματική προσέγγιση πλέον ώστε και όλα να κυλούν καλά και η ταυτότητα της πόλης να αναδεικνύεται.

Είμαστε συνέχεια καλυμμένοι

Ευθεία, άμεσα, χωρίς φοβίες και μικρότητες, με αλήθειες, σπάζοντας τον συντηρητισμό, με επιθυμίες, με αγάπη. Για να μη χρειάζονται μάσκες όλο το χρόνο. Βγαίνουμε για τις φωτιές της αποκριάς με ειλικρινή διάθεση αλλαγής και όχι μεταμφίεσης. Νερό και άλας που λένε αυτήν την ημέρα και στη Θεσσαλία για να συγχωρήσουν και να συγχωρεθούν.

Ψέμματα και αλήθειες όμως μπερδεύονται πια και δεν έχουν καθαρά όρια. Και η συγχώρεση δεν βρίσκει πάντα τον δρόμο της προς την καρδιά.

Μετεωριζόμαστε μπροστά σε διλήμματα που δεν αγγίζουν τις βαθύτερες χορδές. Είμαστε «έτσι κι έτσι», είμαστε χλιαροί και ασπόνδυλοι γιατί νομίζουμε ότι έτσι θα τα καταφέρουμε καλύτερα να ελιχθούμε, να επιτύχουμε χωρίς κόστος, να προχωρήσουμε χωρίς να βάλουμε τα πόδια μας στη λάσπη της βασάνου και της αναρώτησης για το πού πάμε.

Για αυτό και δεν χρειαζόμαστε πια μάσκες. Γιατί δεν είμαστε σίγουροι για το τι πρέπει να κρύψουμε, ποιος είναι ο αληθινός και ποιος ο γιορτινός εαυτός μας, τι θέλουμε και τι μπορούμε. Είμαστε συνέχεια καλυμμένοι.