Το ερώτημα είναι «ποιοι είμαστε και πού πάμε»

Μέσα από μία δύσκολη και επώδυνη διαδικασία, η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας διαμορφώνει μία νέα σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση: Αντιτίθεται στην οικονομική πολιτική λιτότητας που εφαρμόζεται και εκφράζεται στη χώρα μας με τα μνημόνια, επιλέγει όμως και την παραμονή της Ελλάδας στη συμμαχία.

Δεν χρειάζεται κάποιος να δει τα στοιχεία σχετικών δημοσκοπήσεων και ερευνών της κοινής γνώμης. Αρκεί και η εμπειρική γνώση του διαλόγου που γίνεται μέσα στην ίδια την κοινωνία και μας αφορά προφανώς όλους μας. Οι περισσότεροι είναι κατά της πολιτικής Σόιμπλε, οι πολύ λίγοι είναι όσοι πιστεύουν ότι η χώρα πρέπει να επιστρέψει στη δραχμή με έξοδο από την ΕΕ. Ακόμα όμως και όσοι πιστεύουν ότι η λύση είναι η δραχμή, συνεχίζουν να ζουν με τις νόρμες, με τον τρόπο που επιβάλλει το μοντέλο της οικονομίας στην Ευρώπη. Σπάνια ακούς για παράδειγμα κάποιον που να αρνείται την οικονομική βοήθεια της ΕΕ ή που να πιστεύει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να τραφεί με όσα η ίδια παράγει ή μπορεί να αγοράσει.

Το ζήτημα δεν είναι να αναπαράγουμε το διχαστικό ερώτημα «ευρώ ή δραχμή», «μέσα ή έξω από την ΕΕ». Άλλωστε στις εκλογές έχουμε όλη την ευχέρεια να υποστηρίξουμε τα αντίστοιχα κόμματα και τις αντίστοιχες προτάσεις. Το ζήτημα είναι πώς θα καταφέρουμε να βρεθούμε σε ένα νέο επίπεδο συνειδητοποίησης που να μας επιτρέπει όντως να προχωρήσουμε με τις δυνάμεις μας, με δεδομένο τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε, όμως.

Γιατί και οι πιο θερμοί υποστηρικτές της ενωμένης Ευρώπης, θα βλέπουν το πρόβλημα της Ελλάδας να προχωρήσει με μία δική της ταυτότητα και ένα βιώσιμο οικονομικό σύστημα ικανό να τρέφει το λαό της. Το πρόβλημα του «ποιοι είμαστε και πού πάμε» είναι πολύ πιο ζωτικό-, αλλά και πολύ πιο ενδιαφέρον, από τα ερωτήματα που έθετε ίσως η δεκαετία του ’70 και του ’80.

Made in Europe

Στη θαυμάσια έκθεση του Μιχάλη Κουντούρη με σκίτσα για το προσφυγικό και υπό τον τίτλο Made in Europe, που εξελίσσεται στο Θυμωμένο Πορτραίτο, αναδεικνύεται μία Ευρώπη που δεν τα κατάφερε τελικά.

Η Ευρώπη που βρήκε όλους τους τρόπους για να αφήσει απ’ έξω τους πρόσφυγες ακόμα κι όταν έχει πολιτικές «υποδοχής» ή «ένταξης». Τείχη, συρματοπλέγματα, αστυνομία από τη μία, γραφειοκρατία και έκτακτες καταστάσεις φιλοξενίας από την άλλη, αυτό είναι το σκηνικό που ξέρουμε πια κι από τον τόπο μας τα δύο τελευταία χρόνια.

Πώς όμως και πότε η Ευρώπη θα αναδείξει τις αξίες της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης που θέλει να λέει ότι είναι στα θεμέλιά της; Αρκούν τα καμπ, τα κοντέινερ, τα σχολεία υπό τη φύλαξη της αστυνομίας, ή οι ατέρμονες διαδικασίες ασύλου;

Ας δούμε την έκθεση αυτή, που ήδη έχει πάρει το δρόμο της και για τις ευρωπαϊκές γκαλερί, από τη θέση όχι του Ευρωπαίου, αλλά εκείνου που μας χτυπάει την πόρτα για να προφυλαχθεί από έναν πόλεμο ή τη φτώχεια. Και θα καταλάβουμε ότι έχουμε πολλά ακόμα να κάνουμε.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr