Η Κεντροαριστερά πρέπει να κινηθεί

Η διαδικασία εκλογής του ηγέτη του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς, χαρακτηρίζεται στην αρχή της από τον μεγάλο αριθμό των υποψηφίων και από την πόλωση που δημιουργεί το θέμα της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Το δεύτερο θέμα μοιάζει με τη σειρά του να εμπλέκεται με την εκλογή, αφού δημιουργείται ένα ρεύμα υπέρ της αλλαγής φυσιογνωμίας της παράταξης με νέα πρόσωπα, που είναι και υπέρ της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας και ένα ρεύμα υπέρ της συνέχειας που μοιάζει πιο δύσπιστο.

Στην πράξη βέβαια τα πράγματα είναι πιο ρευστά. Και η εμπειρία δείχνει ότι όποια κάλπη κι αν στηθεί, συμβατική ή ηλεκτρονική, κανείς δεν μπορεί να είναι εκ των προτέρων σίγουρος και για το τι θα βγάλει κι από μέσα της. Αλλιώς, αν ήταν γνωστό το αποτέλεσμα, δεν θα χρειαζόταν και να γίνουν εκλογές.

Η ηλεκτρονική ψηφοφορία μοιάζει ταιριαστή με το σήμερα. Η τεχνολογία μπορεί να δώσει όλες τις λύσεις. Αρκεί να υπάρχει χρόνος προετοιμασίας και να καλύπτεται βέβαια και το κόστος, θέματα που δεν είναι αμελητέα στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Επιπλέον, δεν είναι και εντελώς παράλογη η προσέγγιση που λέει ότι πρέπει να υπάρχει μια διαδικασία ταυτοποίησης πριν από την ψηφοφορία μέσω ενός κλικ. Δεν πρέπει να ξέρει ένα κόμμα στα σίγουρα και ποιος ψηφίζει τον αρχηγό του;

Αυτά όμως δεν είναι τα κύρια. Το μεγάλο θέμα της κεντρώας παράταξης είναι να κινητοποιήσει μέλη και φίλους, για να βγουν και να ψηφίσουν. Στο Κέντρο, στο παλιό ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα και κινήσεις που συμμετέχουν στο εγχείρημα, λείπει η κίνηση, η δράση, η συμμετοχή. Πολλά μέλη κάνουν αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, με αναρτήσεις στα social media, κάποια άλλα περιμένουν υπομονετικά να τους καλέσει η εξουσία να συμμετάσχουν ξανά. Ο περισσότερος κόσμος όμως, η βάση όπως λέμε, θέλει να συμμετάσχει ή έστω θέλει να έχει κάποια ερεθίσματα για να το κάνει. Η κίνηση είναι που παράγει και πολιτική. Το προς τα πού θα πρέπει να κινηθεί ένας χώρος είναι μία άλλη συζήτηση, βέβαια.

Τρέχοντας χωρίς εμπόδια

Ο αγώνας δρόμου των ατόμων με αναπηρία το Σάββατο το απόγευμα στον Γύρο της Λίμνης, είχε πολλά προφανή θετικά. Και μόνο η συμμετοχή έχει σημασία λέμε και μοιάζει αυτονόητο πια. Είναι, αλλά για περισσότερους λόγους από τους προφανείς.

Σήμερα, άνθρωποι με αναπηρίες κάθε είδους και επιπέδου, συμμετέχουν στην κοινωνική ζωή με όρους που τους επιτρέπουν να ζουν μια χειραφετημένη και αυτεξούσια ζωή. Όχι όμως όλοι. Υπάρχουν και πολλοί περισσότεροι που δεν μπορούν να το κάνουν.

Γιατί δεν έχουν πρόσβαση, γιατί δεν έχουν ίσως βοήθεια ή δεν έχουν και τη δύναμη κάποιες φορές. Οι ίσες ευκαιρίες είναι ένας πολύπλοκος όρος που κανονικά θα έπρεπε να σημαίνει πώς να άρω τα εμπόδια που μπαίνουν μπροστά στους ανθρώπους να ζήσουν τη ζωή τους, με ή χωρίς αναπηρίες.

Επιπλέον, υπάρχει και το θέμα του κοινωνικού στίγματος, το οποίο είναι πιο έντονο στις μικρότερες κοινωνίες. Και δεν είναι αμελητέο ζήτημα, αντίθετα. Ο άνθρωπος που έτυχε να έχει μια κινητική αναπηρία, συχνά μικρή, έχει να αντιμετωπίσει τα αδιάκριτα βλέμματα αλλά και την αγένεια ή τα εμπόδια ακόμα και στο να κινηθεί στο δρόμο.

Ο αγώνας συνεπώς στη λίμνη, που γίνεται για πολλοστή χρονιά με μεγάλη επιτυχία, είναι συγκινητικός γιατί εκφράζει την προσπάθεια των ανθρώπων, κυρίως όμως λειτουργεί σαν μία μεγάλη οθόνη που δείχνει εικόνες από το μέλλον. Τότε που χαλαρά και με χαμόγελο, θα μπορούν όλοι και όλες να κινηθούν στον παραλίμνιο δρόμο, κουβαλώντας τις μικρές και τις μεγάλες δυνάμεις του. Απέχουμε όμως ακόμα πολύ από αυτήν την εικόνα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr