Πώς θα μπορούσαν να μειωθούν τα διόδια

Πρέπει να παραδεχθούμε ότι διόδια στους μεγάλους αυτοκινητοδρόμους δεν έπρεπε να υπάρχουν. Άλλωστε υπάρχουν χώρες στην Ευρώπη που δεν έχουν. Δεν έπρεπε να υπάρχουν διόδια, γιατί οι οδηγοί είναι πολίτες που πληρώνουν τους φόρους τους και μάλιστα αυξημένους τα τελευταία χρόνια. Και δικαιούνται να ταξιδεύουν, όπως δικαιούνται να έχουν πρόσβαση στην Υγεία και την Παιδεία. Αυτή θα έπρεπε να είναι μία βασική αρχή για να προσεγγίσουμε ένα θέμα που ας θυμίσουμε ότι δεν είναι νέο, αλλά υπήρχε από τότε που πληρώναμε μεν στις εθνικές οδούς τύπου Πάτρα – Αθήνα, αλλά δεν βλέπαμε κιόλας αυτούς τους οδικούς άξονες που έχουμε σήμερα.

Υπάρχουν βέβαια και κάποια «ναι, μεν αλλά» στη συζήτηση. Στη σημερινή συγκυρία, οι συμφωνίες που έχει κάνει το κράτος με τις κατασκευαστικές εταιρίες που έφτιαξαν τα μεγάλα οδικά έργα, δεν μπορούν να αλλάξουν. Και προσφυγή να γίνει από μία κυβέρνηση που δεν θα αναγνωρίζει τις παλιές συμφωνίες, είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα έχει θετική κατάληξη. Πρέπει ακόμα να παραδεχθούμε ότι στην Ελλάδα της κρίσης ήταν δύσκολο να βρεθούν οι αναγκαίοι πόροι χωρίς τη συμμετοχή παραχωρησιούχων.

Το ζήτημα της Εγνατίας είναι όντως διαφορετικό, και ορθά κάνει το διαχωρισμό ο Περιφερειάρχης. Υπάρχουν, δε κάποια ακόμα περιθώρια για μία διαφορετική κατεύθυνση ακόμα κι αν παραχωρηθεί τελικά ο άξονας. Το κλειδί είναι οι όροι και το κόστος της συντήρησης του δρόμου. Πάνω σε αυτήν την πρόβλεψη πρέπει να συζητηθεί και το ύψος των διοδίων.

Κι εδώ είναι ίσως και το ένα κάποιο περιθώριο που πρέπει να βρει η κυβέρνηση σήμερα. Γιατί η προσέγγιση στο θέμα ενέχει και πολιτική φιλοσοφία.

Η κυβέρνηση θα έπρεπε να αναδείξει το πώς αξιοποιούνται τα έσοδα από τους φόρους, με δεδομένη πάντα πια τη συμφωνία για το μνημόνιο που έχει υπογράψει και τα ισχύοντα από τα προηγούμενα δύο μνημόνια. Έχουμε υπόψη μας, τη συζήτηση για τη διανομή του πλεονάσματος. Θα μπορούσε να ανοίξει μια ακόμα πιο μεγάλη συζήτηση για το πού πρέπει να κατευθυνθεί. Μπορεί αντί της επιδοματικής πολιτικής να πρέπει να κατευθυνθεί στις προσλήψεις για παράδειγμα στα νοσοκομεία, ή στη συντήρηση του οδικού δικτύου ώστε να μην χρειάζεται να συμβάλλει και ο οδηγός.

Ας δοθεί κάποια στιγμή και κάποιος ρόλος και φωνή και στους πολίτες, οι οποίοι άλλωστε είναι κι αυτοί που βάζουν συνέχεια χέρι στην τσέπη τους.

Η αναμέτρηση με το ατομικό

Η έντονη ατομικότητα εκφράζεται πια σε όλα τα δυνατά επίπεδα. Από παντού εισπράττεις αυτήν την αίσθηση της απομόνωσης, της ιδιωτικότητας, του «μη με αγγίζετε». Το άγγιγμα ας το δούμε και κυριολεκτικά σχεδόν, αφού η σωματική επαφή έφτασε ακόμα και να ιατρικοποιείται ως φορέας ιών.

ΑΤο να κλεινόμαστε στον εαυτό μας ή στο όποιο κουκούλι επιλέγουμε, μοιάζει και ως μία άμυνα σε όλο αυτό εκεί έξω που κινείται απειλητικά εναντίον μας. Από την κρίση και τα προβλήματα στην αγορά και την εργασία, μέχρι την αδυναμία μας να προσαρμοστούμε σε έναν κόσμο που αποθεώνει τις περικοπές και τη λιτότητα.

Από την άλλη, αποκαλύπτεται και μία βαθύτερη απώθηση του συλλογικού, που προϋπήρχε και στα χρόνια της κρίσης και καλύπτοντας πίσω από το κυνήγι της ευημερίας και της ατομικής ικανοποίησης. Όλο και περισσότερο με τα χρόνια, φαίνεται ότι καλούμαστε να αναμετρηθούμε με το εγώ μας.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr