Όριο προστασίας για όσους έχουν αληθινή ανάγκη

Κανείς δεν μπορεί να χωνέψει εύκολα τη διαδικασία των πλειστηριασμών κατοικιών. Ούτε δύσκολα. Ακόμα κι αν συμβαίνει αυτό που περιγράφεται, ότι δεν εξυπηρετούνται δάνεια που αφορούν ακριβά σπίτια εχόντων που δεν θέλουν να πληρώσουν. Γιατί ακόμα κι αυτό αν γίνεται, εκείνο που σίγουρα θα γίνει είναι ότι θα χάσουν πολλοί άνθρωποι το σπίτι τους, που αγωνίστηκαν γι’ αυτό και το έχουν πληρώσει ήδη ακριβά.

Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι πρέπει να δικαιολογηθούν βίαιες ενέργειες κατά υπαλλήλων ή υπερβάσεις της νομιμότητας. Θα φτάσουμε όμως κάποια στιγμή και στο σημείο που μπροστά στο σπίτι δεν θα μπαίνουν μόνο κόμματα και οργανώσεις διαμαρτυρίας, αλλά οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες του που θα μένουν άστεγοι. Και δεν θα είναι καθόλου εύκολο να βρεθεί η οριογραμμή της ανεκτικής διαμαρτυρίας. Το έχουμε δει να συμβαίνει σε άλλες χώρες.

Η κυβέρνηση οφείλει να βρει το ελάχιστο όριο κάτω από το οποίο η πρώτη κατοικία δεν θα μπορεί να χαθεί για έναν τίμιο και αγωνιζόμενο για τον βιοπορισμό του πολίτη. Οι πλειστηριασμοί συνδέονται με τη ρύθμιση των κόκκινων δανείων και τη βιωσιμότητα των τραπεζών. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πολίτες της διπλανής πόρτας που τους τα έφερε άσχημα η ζωή και όλα κατά πάνω τους, θα δουν να χάνεται και η μόνη τους προστασία. Ας το λύσουν με γνώμονα το δίκαιο.

Τώρα με το μέρισμα βλέπουμε ότι οι αριθμοί και οι κανόνες δεν λένε πάντα την  αλήθεια. Άνεργοι με μερικά τεκμαρτά χωρίς μεγάλη αξία, χάνουν το μέρισμα και το παίρνουν όσοι κρύβουν εισοδήματα. Αυτήν την οριοθέτηση των αληθινών αναγκών από αυτές που προκύπτουν από το σύστημα, οφείλει να την κάνει η κυβέρνηση με μηχανισμούς που θα είναι μέσα στην πραγματική ζωή. Εκεί που κρίνονται άλλωστε και οι πολιτικές και οι σχεδιασμοί και τα προγράμματα.

Ναι, έχουν πρόγραμμα

Για το σεμινάριο για τα ΜΜΕ και τις ευρωπαϊκές προκλήσεις σε Ελλάδα και Γερμανία που με απασχόλησε το προηγούμενο διήμερο θα τα πούμε αναλυτικότερα το επόμενο διάστημα. Να σημειώσω μόνο εδώ, αυτό που με εντυπωσιάζει κάθε φορά που συναντώ τη «γερμανική εμπειρία»: Οι άνθρωποι έχουν πρόγραμμα.

Στην πραγματικότητα και σε άλλα κράτη έχουν πρόγραμμα. Αυτό που έχει ενδιαφέρον, είναι ότι άνθρωποι με υπεύθυνες θέσεις στη διακυβέρνηση, αισθάνονται υποχρεωμένοι να τεκμηριώνουν το λόγο τους με αριθμούς, σχέδια, απολογιστικά στοιχεία. Κα είναι έτοιμοι να δοκιμάσουν, να αξιολογήσουν, να συνεχίσουν κάτι που πάει καλά ή το αντίθετο.

Κι ας προσέξουμε κι ένα ακόμα σημείο: Δεν το κάνουν με έναν ουδέτερο τεχνοκρατισμό όπως νομίζουμε. Αντίθετα, συχνά εκφράζουν πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις, τις εντάσσουν όμως σε ένα πλαίσιο, συνδυάζουν το λόγο με την πράξη, Να πω, ότι μ’ αρέσει αυτή η λογική θα είναι λίγο… Τα υπόλοιπα θα τα πούμε εν καιρώ…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr