Καλώς ή κακώς, η πολιτική γίνεται ακόμα στο όνομα μιας ιδέας. Κι αυτό δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, μάλιστα στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, η πολιτική οριοθέτηση αριστεράς- δεξιάς, είναι πολύ πιο έντονη από όσο νομίζουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα που περισσότερο έντονη είναι η κομματική αντιπαράθεση και λιγότερο η πολιτική κι ας τα μπερδεύουμε ενίοτε αυτά τα δύο.

Για τους Γερμανούς για παράδειγμα, η νέα κυβέρνηση είναι σαφώς μία συμμαχία αριστεράς- δεξιάς κι αυτό στην πράξη γίνεται κατανοητό ως μία σειρά από συμφωνίες και συμβιβασμούς που προωθούν όμως στο τέλος το βασικό συμβόλαιο τιμής που προέκυψε μετά το εκλογικό αποτέλεσμα. Και τέτοιο συμβόλαιο είναι το πρόγραμμα των δύο κομμάτων, γι’ αυτό και χρειάστηκε να αποφασίσουν και τα δύο κόμματα με έκτακτα συνέδρια. Αδιανόητα όλα αυτά για το ελληνικό πολιτικό σύστημα που είναι συνηθισμένο στις αποφάσεις του αρχηγού, στην απουσία δεσμεύσεων και στον πάση θυσία αγώνα για την εξουσία.

Στην περίπτωση της Ράνιας Αντωνοπούλου, δεν είναι σαφές γιατί ο πρωθυπουργός δέχτηκε την παραίτησή της. Το ότι προτίθεται να καταργήσει τη ρύθμιση για επιδότηση ενοικίου στους εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς, δείχνει ότι δεν θεωρεί σωστό αυτό το μέτρο που πάντως είχε ψηφιστεί και δεν ήταν παράνομο. Αυτό που δεν λέει κανένας όμως είναι τι τελικά αρμόζει ως αμοιβή σε έναν υπουργό ή έναν βουλευτή. Γιατί είναι λαϊκισμός να λες ότι δεν πρέπει να αμείβονται ικανοποιητικά, είναι όμως και πολιτικό λάθος, τουλάχιστον να μη βλέπεις τη διαφορά μεταξύ κατώτατου μισθού και αμοιβής των πολιτικών.

Το ζήτημα δεν είναι ούτε καν αυτό όμως. Και σε καμία περίπτωση η ιδεολογία δεν έχει σχέση με τον πλούτο του πολιτικού. Το ζήτημα είναι με ποιο ιδεολογικό πρόσημο γίνονται οι επιλογές όλων και πώς υλοποιούνται στην πράξη. Όλοι αυτοί που αυτοαποκαλούνται αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, φιλελεύθεροι, κομμουνιστές, οικολόγοι κλπ πώς πολιτεύονται; Πώς χαρακτηρίζουν οι ίδιοι τις πολιτικές τους και πώς τις διαχωρίζουν από άλλες; Και τι αποτύπωμα αφήνουν τελικά; Γιατί, κόμματα και πολιτικοί οφείλουν να έχουν μια στοιχειώδη συνέπεια. Να αλλάζουν απόψεις και ιδέες, αυτό είναι λογικό στους καιρούς μας, αλλά να πράττουν και ανάλογα. 

Αλλάζοντας και τις επιλογές

Τα βράδια του Σαββάτου σε διάφορα σημεία του κέντρου μαζεύονται τα παιδιά που δίνουν ραντεβού για να ξεκινήσει η έξοδός τους. Από κοντά και οι γονείς που κάνουν τον μεταφορέα και συνωστίζονται για μια πρόσκαιρη θέση πάρκινγκ. Έχεις την αίσθηση ότι μόνο τα πολύ νέα παιδιά, άντε και τα λίγο μεγαλύτερα κι οι φοιτητές, βγαίνουν πια μαζικά για να διασκεδάσουν. Όχι ότι δεν κάνουν κάτι και οι λίγο ή οι πολύ μεγαλύτεροι, αλλά δεν τη νιώθεις τη δική τους παρουσία.

Σίγουρα πολύς κόσμος δεν βγαίνει τα βράδια, αυτό είναι βέβαιο κι εξηγεί και την απομαζικοποίηση και της νύχτας. Και υποχωρεί κι άλλο η έξοδος ή αλλάζει μορφές- πολλοί για παράδειγμα μαζεύονται σε σπίτια για κουβέντα και φαγητό.

Η κρίση αλλάζει τον τρόπο ζωής μας, αυτό είναι αυτονόητο πια, ίσως όμως να αλλάζει και τον τρόπο σκέψης μας. Μια τάση επανακαθορισμού του τι είναι ιδιαίτερο και αξίζει ώστε να επενδύσεις χρόνο και χρήμα, σίγουρα καταγράφεται. Το παλιό, να πάμε να φάμε «κάπου έξω», τελείωσε για παράδειγμα. Αντίθετα καταγράφονται έστω εμπειρικά και αρνητικές τάσεις όπως ο κόσμος που μένει μόνος του στο σπίτι και πίνει πολύ. Φαινόμενο που συναντάται από παλιότερα και στην άλλη Ευρώπη.

Μακάρι να βρούμε τα βήματά μας στο μέλλον. Ως τότε ας στηρίξουμε τουλάχιστον τα παιδιά, που δικαιούνται να είναι πιο αισιόδοξα ακόμα. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr