Έχουν λόγο ύπαρξης σήμερα τα κόμματα;

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας συνεδρίασε αρκετέ φορές μέχρι να αποφασίσει τη σύμπλευσή τους με τη γερμανική Δεξιά για τη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης της Α. Μέρκελ. Μάλιστα αντιμετώπισε μία ισχυρή μειοψηφία που διατύπωσε σθεναρά την αντίθεσή της. Το σημειώνουμε αυτό όχι για να εξάρουμε τη δημοκρατικότητα του γερμανικού κόμματος, αλλά ως αντίστιξη στο πώς λειτουργούν τα ελληνικά κόμματα.

Τα κόμματα που αρέσκονται σε μεγάλες φιέστες σε γήπεδα αλλά όταν τίθεται κάποιο σοβαρό ζήτημα όπως η ψήφιση ενός μνημονίου για παράδειγμα, δεν κάνουν συνέδριο, εκφράζουν τις θέσεις τους στα κανάλια και στο τέλος διαγράφουν τα μέλη τους που διαφωνούν, με… απόφαση του προέδρου. Τα κόμματα που επιτρέπουν στα μέλη τους να λένε ό,τι θέλουν όποτε θέλουν, χωρίς αυτοέλεγχο και με πολύ πλαδαρό ιδεολογικό πλαίσιο. 

Δεν είναι το δυτικοευρωπαϊκό πρότυπο ιδανικό και αψεγάδιαστο. Σε όλη την Ευρώπη πια τα κόμματα παρουσιάζουν τη δική τους κρίση, με μικρή συμμετοχή και μεγάλα προβλήματα στην εκπροσώπηση κοινωνικών συμφερόντων. Τα κόμματα σταδιακά μετατρέπονται σε «φόρουμ» ή σε λίστες θεμάτων και χάνουν τον κοινωνικό τους χαρακτήρα.

Παρ’ όλα αυτά στην Ελλάδα έχουν και ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα με πρώτο και κυριότερο την εσωτερική δημοκρατία. Παρ’ όλο που έχει δοκιμαστεί ακόμα και η συμμαχία συνιστωσών και τάσεων, στο τέλος βλέπουμε ότι η κεντρική πολιτική διαμορφώνεται από τον αρχηγό και την ομάδα του ενώ η κομματική βάση δεν έχει παρά σπάνια φωνή- συνήθως όταν καλείται να ψηφίσει σε ανοιχτές ψηφοφορίες τον νέο αρχηγό. 

Είναι πρόβλημα της κοινωνίας, τα προβλήματα των κομμάτων; Σε έναν ακόμα μικρό βαθμό είναι. Γιατί δεν έχουμε βρει και άλλο τρόπο εκπροσώπησης. Το πολιτικό μας σύστημα περιστρέφεται γύρω από το εκλογικό αποτέλεσμα και τη σύνθεση των κοινοβουλευτικών ομάδων και δεν έχει βρει άλλες δικλείδες ασφαλείας για την λαϊκή εκπροσώπηση. Και δείχνει και να μην θέλει να το κάνει κιόλας. 

Μέσα στις οθόνες τους

Παρακολουθούμε τα παιδιά να είναι μέσα στις οθόνες των κινητών τους και ανάβουν τα δικά μας τα λαμπάκια. Ανησυχούμε. Γιατί ακούμε τόσα και τόσα για τον εθισμό στο διαδίκτυο ή για τους κινδύνους που κρύβει η επικοινωνία με αγνώστους. Και γιατί πιστεύουμε ότι χάνουν χρόνο από πιο ωφέλιμες ασχολίες ή ότι…θα χαλάσουν τα μάτια τους.

Δεκτές όλες οι ανησυχίες και όντως υπαρκτοί όλοι οι κίνδυνοι. Αλλά ας παραδεχθούμε ότι ανησυχούμε περισσότερο γιατί δεν καταλαβαίνουμε. Και γιατί νιώθουμε ότι τα παιδιά μας δεν μας χρειάζονται.

Δεν καταλαβαίνουμε τον τρόπο που επικοινωνούν και τον τρόπο να μαθαίνουν τι γίνεται στον κόσμο. Και νιώθουμε μόνοι και αχρείαστοι, ότι οι γνώσεις μας δεν περνάνε στα παιδιά μας.

Αλλά ξέρω από πείρας πια ότι πρέπει να ανακτήσουμε την ψυχραιμία μας. Γιατί και τα παιδιά μας μας χρειάζονται και πάντα η τεχνολογία θα μας φοβίζει μέχρι να την οικειοποιηθούμε. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr