Να μην αφήσουμε να μιλάνε μόνο τα όπλα

Στους σκιερούς και ήσυχους δρόμους του Στρασβούργου, οι ήχοι αποκτούν άλλες διαστάσεις. Οι πυροβολισμοί που ακούγονταν την Τρίτη το βράδυ, μόνο απόκοσμες διαστάσεις μπορεί να είχαν, τρομακτικές. Αυτή η παγιωμένη πια επαναληπτικότητα του φαινομένου των επιθέσεων στο πλήθος, μόνο αποτροπιασμό προκαλεί. Ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν ότι πρέπει να εκτελεστούν απλοί άνθρωποι; Στο όνομα ποιας ιδέας;

Τα ερωτήματα έχουν πάντα τη σημασία τους, χωρίς να είμαστε αφελείς ότι θα υπάρξουν και απαντήσεις. Η τρομοκρατία είναι το πεδίο του απόλυτου δογματισμού, εκεί που όχι μόνο δεν δίνονται εξηγήσεις, αλλά ούτε καν μπορούν να τεθούν ερωτήσεις. Κι αυτό είναι που διαφοροποιεί αυτή τη μορφή βίας από τις άλλες, από εκείνες που μπορούν να εξηγηθούν με κάποια αίτια, είτε στο κοινωνικό είτε στο ατομικό επίπεδο.

Δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα τι έγινε στην πόλη της Αλσατίας, η δύναμη της οποίας προέρχεται από τη φιλοξενία του Ευρωκοινοβουλίου και άλλων μεγάλων οργανισμών. Σε πολλές άλλες περιπτώσεις όμως, μαζικά χτυπήματα προήλθαν από όσους αποκαλούμε τζιχαντιστές. 

Παρά τη σκληρότητα αυτών των περιπτώσεων και την αδυναμία ανάπτυξης διαλόγου με τους πάνοπλους επιτιθέμενους, η Ευρώπη, δεν έχει άλλο δρόμο παρά εκείνον της κατανόησης, των εξηγήσεων, των απαντήσεων. Αποδεικνύεται άλλωστε ότι η αύξηση των συνθηκών ασφαλείας και της διαρκούς έκτακτης κατάστασης με τον στρατό στο δρόμο, δεν προφυλάσσει απόλυτα. 

Υπάρχουν φωνές στην Ευρώπη, όλο και πιο δυνατές, που λένε ότι πρέπει να σηκωθούν τείχη κατά της τρομοκρατίας. Πόσο ψηλά και δυνατά θα είναι ώστε και αποτέλεσμα να έχουν και τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών να μην επηρεάζουν; Αυτό άλλωστε είναι το διαρκές δίλλημα των δημοκρατιών, όταν εξετάζουν την εφαρμογή εκτεταμένων κατασταλτικών μέτρων.

Στην πράξη όμως φαίνεται ότι το κρίσιμο παραμένει το να μη χρειάζεται να πάρουν όπλο στα χέρια τους οι «ριζοσπαστικοποιμένοι» νέοι της Ευρώπης που θέλουν να «πολεμήσουν». Να πεισθούν ότι δεν χρειάζονται τα όπλα. Όσο κι αν αυτός ο δρόμος είναι αργός, όσο κι αν δεν πείθει εύκολα την κοινή γνώμη που ζητάει άμεσα μέτρα η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει άλλος πιο ασφαλής τρόπος να μειώσεις και να αντιμετωπίσεις την τρομοκρατία. Και με αυτόν πρέπει να ασχοληθούμε. 

Θα ήταν τρομακτικό να μην αλλάζουμε

Είναι της μόδας οι φωτογραφίες από την παιδική ηλικία επωνύμων που καλούμαστε να αναγνωρίσουμε από διάφορες ιστοσελίδες. Για να καταλήξουμε στο «φτυστός είναι» ή «πόσο έχει αλλάξει». Αλλά κι εμείς το κάνουμε με τις φωτογραφίες φίλων και συγγενών ή και δικές μας. Κι άλλοτε μελαγχολούμε, άλλοτε χαιρόμαστε, ανάλογα με τι ιδέα έχουμε για το πώς είμαστε σήμερα.

Στην πραγματικότητα οι φωτογραφίες δεν λένε παρά την αλήθεια της στιγμής που αποτύπωσαν. Και οι όποιες ρυτίδες προστέθηκαν εμφανώς, δεν είναι παρά η έλευση του χρόνου. Γιατί ο χρόνος πέρασε, αυτό μάλλον το καταλαβαίνουμε. Αυτό που μοιάζει να μας φοβίζει είναι ότι εμείς αλλάξαμε. Και δεν αλλάξαμε μόνο αισθητικά, αλλά και στο χαρακτήρα μας και τις αντιλήψεις μας, τις ιδέες μας. Αυτό μάλλον δεν αποδεχόμαστε. Ή και δεν το συνειδητοποιούμε καν.

Μας απωθεί το δεδομένο ότι δεν είμαστε πια, αυτό που ήμασταν έφηβοι ή 30χρονοι. Και μάλλον μας απωθεί γιατί δεν καταλάβαμε πότε έγιναν οι αλλαγές. Ή ότι δεν μας αρέσουν οι αλλαγές που συνειδητοποιούμε. Θα έπρεπε όμως να μας ανησυχεί περισσότερο το να μην έχουμε αλλάξει, να είμαστε ακόμα με τα μυαλά που είχαμε παλιά. 

Τι τρομακτικό. Να έχουμε περάσει τα 40 και να σκεφτόμαστε ακόμα σαν έφηβοι. Και είναι αλήθεια ότι συναντάς συχνά αιώνιους έφηβους με την όψη του μεσήλικα, άνδρες και γυναίκες. 

Είναι πολύ καλύτερα να έχουμε αλλάξει στο χρόνο. Μέσα μας. Όσο για την εικόνα μας που τόσο μας απασχολεί, ας ξεκινήσουμε γυμναστήριο… Από Δευτέρα. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr