Και δέκα χρόνια να συζητάμε για την «Έξυπνη Πόλη» δεν θα βγάλουμε άκρη, αν συζητάμε με τον παλιό τρόπο. Πόσο μάλλον αν γίνει και θέμα προεκλογικής αντιπαράθεσης όπως έγινε μεταξύ δημοτικής αρχής και αντιπολίτευσης τις προηγούμενες μέρες. Ο παλιός τρόπος ήθελε την ιδέα να γίνεται έργο μέσα από ένα χρηματοδοτικό πρόγραμμα κι αυτό ήταν. Ο προεκλογικός τρόπος είναι η διαφωνία ποιος πρωτοείχε την ιδέα και ποιος θα είναι επαρκέστερος για να την υλοποιήσει.  

Σε θέματα καινοτομίας όμως και σύγχρονης τεχνολογίας, δεν αρκούν αυτοί οι τρόποι. Χρειάζεται ακόμα δημιουργικότητα, ενδιαφέρον, συνθετική σκέψη και κυρίως πολιτικές που να μπορούν να ανιχνεύουν και να επιδιώκουν και την αποτελεσματικότητά τους. Δεν λέμε, ότι δεν διαθέτει τέτοιες ικανότητες η δημοτική αρχή ή οι παρατάξεις της αντιπολίτευσης. Αλλά ότι πρέπει να βρουν ένα διαφορετικό τρόπο να προχωρήσουν στα έργα αυτά, με βάση πάνω από όλα τη συνεργασία και την έγνοια για την πόλη και τους κατοίκους της.

Με δεδομένο αυτή τη βάση εκκίνησης, αυτό που θα λέγαμε ότι χρειάζεται ένα πρόγραμμα έργων για την «Έξυπνη Πόλη» είναι να το δεις, να το φανταστείς, και να θέλεις να το υλοποιήσεις, σαν απαραίτητο εργαλείο του ανθρώπου, σαν κομμάτι της πόλης. Είναι ίσως λίγο δύσκολο να το περιγράψουμε, αλλά μπορούμε να το φανταστούμε σαν το κινητό τηλέφωνο. Από ένα έξυπνο γκάτζετ επικοινωνίας, κατάφερε και έγινε προέκταση των χεριών και του μυαλού των ανθρώπων. Αυτό πρέπει να είναι και μία «έξυπνη πόλη». Όχι να παρέχει εφαρμογές και δυνατότητες, αλλά να ταυτίζεται με τη ζωή των κατοίκων της πόλης, να γίνεται ένα με αυτή, να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής της ζωής.

Να φανταστούμε τον πολίτη που περπατάει στην Αβέρωφ και μπορεί με δύο τρεις κινήσεις να ξέρει πού θα παρκάρει και πόσο θα του κοστίσει, τι θέατρο παίζει το βράδυ, πού μπορεί να κάνει ένα επιχειρηματικό ραντεβού και πώς θα πάρει ένα πιστοποιητικό γέννησης. Ταυτόχρονα όλα αυτά και πολλά ακόμα, έγκυρα και μέσα σε λίγα λεπτά. Αν θέλουμε μία τέτοια πόλη, τότε ας ανοίξουμε τη συζήτηση για την «Έξυπνη πόλη».

Κενοί, κραταιοί, χωρίς επίγνωση

Το χειρότερο δεν είναι οι κενοί άνθρωποι, αλλά οι κενοί άνθρωποι που δεν ξέρουν ότι είναι κενοί. 

Κι από αυτούς είναι πλημμυρισμένος ο δημόσιος χώρος και στην πόλη μας και σε κάθε πόλη και όλη τη χώρα. Τους αναγνωρίζεις στην πολιτική, τη δημοσιογραφία, τον πολιτισμό, όπου υπάρχει περιθώριο με άλλα λόγια να λες πολλά αλλά να μην εννοείς τίποτα ή να τριγυρνάς με προσωπεία που καλύπτουν την κενότητα.

Και δεν λέω εδώ για τους ανθρώπους της καθημερινότητας που έχουν τις ελλείψεις τους, λένε και κάτι παραπάνω ή μιμούνται κάτι που δεν τους ταιριάζει. Οι καθημερινοί άνθρωποι, ζουν τις μικρές τους ζωές όπως μπορούν και που και που κοιτάνε και πιο ειλικρινά τον καθρέφτη τους.

Με τους άλλους, του δημόσιου βίου, είναι που δεν τα βγάζεις πέρα. Γιατί ως ημιμορφωμένοι που είναι, κουβαλάνε πάνω τους όλον τον κυρίαρχο λόγο, τον πιασάρικο, αυτόν που μπορεί και επιβάλλεται και σε συνδυασμό με τις ανοικονόμητες φιλοδοξίες τους και τις ανάγκες τους, γιατί άλλο παρά για λεφτά, κατσικώνονται πάνω στις πόλεις και τις κοινωνίες και εμφανίζονται ως εκπρόσωποί τους. Το βλέπουμε πάλι σε κάποιες πτυχές και του προεκλογικού αγώνα. 

Πώς τους ξεχωρίζεις; Από το ότι δεν κοιτούν ποτέ στα μάτια όταν λένε τα ψέματά τους κι από το ότι αν τους φυσήξεις λίγο πέφτουν. Κι αν δεν πέσουν αμέσως πέφτουν μετά από κάποιο διάστημα. Κανείς κενός άνθρωπος δεν διατηρείται για μεγάλο διάστημα κραταιός. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr