Την ίδια μέρα που χιλιάδες παιδιά ατενίζουν το μέλλον τους μετά την ανακοίνωση των βάσεων, ανεξάρτητα αν πέτυχαν ή όχι αυτό που στόχευαν, ανοίγει και με κυβερνητική ευθύνη μια συζήτηση και για τα κριτήρια εισαγωγής με κυριότερο την περίφημη βάση του «10». Θα μπορούσε να γίνει αυτή η συζήτηση σήμερα και όλες τις υπόλοιπες μέρες, αλλά φαίνεται ότι έπρεπε να μπει στην ατζέντα το θέμα της ελάχιστης βάσης.

Και αυτή η κυβέρνηση κάνει το λάθος που έκαναν οι προηγούμενες. Προτρέχει, μεταβάλει τη συζήτηση από το κεντρικό ζήτημα, προχωρά με μία πολιτική που εκφράζει έναν στενό και μόνο κομματικό πυρήνα. Γιατί αυτό και μόνο είναι η φιλολογία περί του «10» και της ελάχιστης βάσης. Άλλωστε για να ισχύσει ακόμα μία φορά ένα μέτρο που εφαρμόστηκε αλλά κανείς δεν θυμάται τι αποτέλεσμα είχε, πρέπει να γίνουν μια σειρά από άλλες κινήσεις με πρώτη και καλύτερη, να αποφασιστεί πόσοι θα μπαίνουν στα πανεπιστήμια. Το 80% όσων συμμετέχουν ή το 40%; Αυτή είναι μία κρίσιμη απόφαση και έχει να κάνει με την πολιτική για την Παιδεία.

Αλλά πολιτική για την Παιδεία δεν είναι να παίζεις με τα ποσοστά σαν μαθητευόμενος γάμος και όπως χορεύει η αγορά. Πολιτική είναι να στηρίξεις τη μόρφωση των νέων και να τους δώσεις τα εφόδια να μπουν στην παραγωγή όχι μόνο για δικό τους καλό αλλά για το δημόσιο όφελος. 

Και πολιτική για τη μόρφωση σημαίνει να στηρίξεις με όλα τα μέσα που διαθέτεις το σχολείο, από το νηπιαγωγείο ως τα πανεπιστήμια. Και κυρίως το γυμνάσιο και το λύκειο εκεί που ολοκληρώνεται η βασική εκπαίδευση του νέου παιδιού και διαμορφώνονται και οι προθέσεις του για το μέλλον.

Εκεί είναι που πάσχουμε. Κι εκεί είναι που δεν κάνουμε πολλά. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν ξέρουμε καν, δεν έχουμε μετρήσεις για το πόσο μορφωμένος είναι ο απόφοιτος Λυκείου ώστε να αντιμετωπίζει τις βασικές ανάγκες του και να προχωρά στη ζωή με επάρκεια. Αυτό το μέγεθος είναι καθοριστικό και όμως δεν το έχουμε. Και στην ουσία αφήνουμε στην τύχη του τον καθένα να βρει το μέλλον του στα πανεπιστήμια ή αν όχι, όπου αλλού θέλει., και μάλιστα χωρίς στήριξη των πανεπιστημίων αν κρίνουμε από τις τεράστιες περικοπές προϋπολογισμών τα τελευταία χρόνια. 

Όσα θαυματουργά μέτρα κι αν ανακαλύψουμε συνεπώς κι όσα κι αν εφαρμόσουμε, αν δεν λύσουμε το βασικό που είναι η μόρφωση στο σχολείο, θα είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε αέναους κύκλους χωρίς λυτρωμό. Και τα παιδιά μας με τις οικογένειές τους να το παλεύουν όπως μπορούν μόνοι τους. 

Η αντίφαση των προσωπικών δεδομένων

Τα προσωπικά δεδομένα είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση για να μην ασχολούμαστε. Κι ασχολούνται πια οι κυβερνήσεις κάτω από την πίεση των πολιτών να μην είναι όλα αυθαίρετα. Αλλά μετά προκύπτει το ερώτημα ποιος μας φυλάει από τους φύλακες κι αν το σύστημα προστασίας είναι τελικά και εμπόδιο της ελεύθερης έκφρασης. 

Δεν είναι εύκολη η απάντηση σε τόσο πολύπλοκα ερωτήματα ειδικά από τη στιγμή που δεν συμμετέχει ο πολίτης και αναθέτει στους άλλους την προστασία του. Κι αυτός ο «άλλος» είναι καταρχάς η κεντρική εξουσία που αποκτά όλο και μεγαλύτερες υποχρεώσεις στη συλλογή αλλά και την προστασία των προσωπικών δεδομένων. Τεράστιες βάσεις δεδομένων μας επιτρέπουν να ταξιδεύουμε με ασφάλεια μέσω σύγχρονων διαβατηρίων, αλλά μας και δίνουν πρόσβαση σε οικονομικές υπηρεσίες μέσω του συστήματος φορολογίας. Την ίδια στιγμή το σύστημα μας «ξέρει» πλήρως έστω και μέσα από τους κωδικούς μας.

Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την προστασία της ταυτότητάς μας, αλλά παράλληλα ως άνθρωποι θέλουμε να γνωρίζουμε την ταυτότητα των άλλων για να επικοινωνούμε. Το πώς θα οριοθετηθεί αυτή η αντίφαση είναι ένα από τα πιο καίρια θέματα των καιρών μας. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr