Παρά την ευκολία και τον στόμφο που χρησιμοποιήθηκαν από την κυβέρνηση για να γίνουν ανακοινώσεις για το προσφυγικό, με εντυπωσιακότερη ίσως την αλλαγή του… ονόματος από προσφυγικό σε μεταναστευτικό, μία προσεκτική ανάγνωση όσων ανακοινώθηκαν δείχνε ότι δεν έχουμε πάει και πολύ μακρύτερα από το 2015. Για την ακρίβεια, είμαστε στο σημείο που έχουν γίνει πολλά, οι πρόσφυγες στην Ελλάδα αυξάνουν, αλλά μένουν να γίνουν πολλά ακόμα.

Δεν χρειάζεται να μείνουμε άλλο σε αυτήν την προβληματική ρητορική που προσπαθεί να χαϊδέψει τα αυτιά όσων εξ αρχής είναι αντίθετα σε κάθε μέριμνα για τους πρόσφυγες. Το ότι δήθεν δεν είναι πρόσφυγες και είναι μετανάστες και ότι δεν είαι πρόβλημα της Ελλάδας ή ότι υπάρχουν σύνορα, δεν είναι παρά μεταβιβάσεις του προβλήματος που υποκρύπτουν την παντελή άρνηση αποδοχής της διεθνούς πραγματικότητας. Τα ακούμε άλλωστε τόσα χρόνια όλα αυτά. Κι ας το ξεκαθαρίσουμε μία ακόμα φορά: Η ακροδεξιά ρητορική του «έξω οι ξένοι»,  έχει αποτύχει ως πολιτική εκεί που εφαρμόστηκε, που είναι η Ιταλία του Σαλβίνι.

Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα έρχονται άνθρωποι που ζητάνε άσυλο. Ακόμα και ψέματα να λένε και να είναι πλούσιοι που θέλουν να πάνε για καλοπέραση στην Σκανδιναβία, δεν αλλάζει τίποτα. Η Ελλάδα όπως και κάθε άλλη χώρα υποδοχής πρέπει να εξετάσει το αίτημα ασύλου, να εξασφαλίσει βιώσιμες συνθήκες διαμονής στον αιτούντα και να προβλέψει τι θα κάνει στην περίπτωση αποδοχής του αιτήματος ασύλου αλλά και στην περίπτωση μη αποδοχής. Για παράδειγμα «επανοπροωθήσεις» δεν μπορούν να γίνουν σε μη ασφαλείς χώρες και υπάρχει συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο γι’ αυτό.

Το άσυλο είναι το κεντρικό ζήτημα κι αυτό προβλέπουν και αντιμετωπίζουν οι διεθνείς συνθήκες που υλοποιεί η χώρα μας και για τις οποίες χρηματοδοτείται.

Όλα όσα άλλα λέγονται είναι είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα.

Τι θα κάνουμε συνεπώς με τους ικέτες του ασύλου; Αυτό είναι το ερώτημα, ερώτημα που έχει ξανακουστεί εδώ και χιλιάδες χρόνια σε αυτόν τον τόπο και δεν σταμάτησε να ακούγεται ποτέ ιστορικά και διαχρονικά. Και ο ελληνικός πολιτισμός δοκιμάστηκε ακριβώς από τις απαντήσεις που έδωσε. 

Όλοι είμαστε μέσα σε όλα

Ο πιο βαρετός αλλά και πιο επικίνδυνος άνθρωπος- πολίτης είναι εκείνος που ισχυρίζεται ότι δεν έχει ανάγκη κανέναν και ότι δεν πρέπει να μας απασχολούν τα ζητήματα των άλλων. «Τι με νοιάζει εμένανε;» είναι κάτι που ακούμε συχνά ως πατέντα για τα πολλά. Και δεν εννοούν παρά το ότι ο κόσμος γύρω μας δεν μας επηρεάζει, δεν πρέπει να μας απασχολεί.  

Κάτι τέτοιοι βέβαια είναι φαφλατάδες που τους πέφτει ο ουρανός πάνω τους μόλις βρεθούν σε ανάγκη. Μόλις δηλαδή καταλάβουν ότι τους απασχολεί προσωπικά κάτι από όλα που συμβαίνουν. Και τότε τρέχουν φυσικά και καταπίνουν την περηφάνεια τους και την αλαζονεία τους.

Το θέμα είναι ότι μειώθηκαν πολύ και τα περιθώρια του να μην σε νοιάζει τι γίνεται γύρω σου. Γιατί πλέον όλα έχουν γίνει ένα πλέγμα και πουθενά δεν μπορείς να κρυφτείς και να μείνεις απ’ έξω. Όλοι είμαστε μέσα σε όλα. Και κάπως πρέπει να το διαχειριστούμε. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr