Αμέτρητα μοιάζουν τα χρόνια που μιλάμε για τη διαχείριση των δημόσιων κτιρίων της πόλης. Τα σχολικά κτίρια και οι ανάγκες συντήρησης κάθε χρόνο, η Όαση, το παλιό πανεπιστήμιο, το παλιό Χατζηκώστα, η παλιά Ζωσιμαία, το δημαρχείο, η Περιφέρεια, η στέγη του Δικαστικού Μεγάρου, το Τζαμί στην Καλούτσιανη. Μακρά η λίστα και μπορούμε να προσθέσουμε και πολλά ακόμα. 

Ας προλάβω τους έχοντες εύκολα αντανακλαστικά. Γνωρίζω καλά πως όλα αυτά τα κτίρια ανήκουν σε διαφορετικούς ιδιοκτήτες, εξυπηρετούν διαφορετικές μεταξύ τους ανάγκες και δεν έχουν όλα την ίδια αξία. Όλα όμως εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, είναι για το κοινό καλό. Κι αυτό έχει σημασία και από εκεί πρέπει να βάζουμε την αφετηρία.

Και τη χρειαζόμαστε πια μια νέα αφετηρία γιατί βαρεθήκαμε κάθε φορά που προκύπτουν ανάγκες και προβλήματα, χανόμαστε μέσα σε δαιδαλώδεις συζητήσεις για τις αρμοδιότητες, τις προϋποθέσεις, τις αποφάσεις και τη γραφειοκρατία. Πόσα χρόνια συζητάμε για τα νέα νηπιαγωγεία στο παλιό Χατζηκώστα και ακόμα δεν είδαμε τίποτα, για παράδειγμα.

Οι διαφορετικές μορφές του ιδιοκτησιακού, πρέπει να οδηγήσουν και σε μία υπέρβαση από όλους. Κάποιοι φορείς ακόμα ακόμα θα μπορούσαν να αποποιηθούν και την κληρονομιά ή την ιδιοκτησία τους αν φυσικά εξασφαλιστεί η δημόσια χρήση ενός κτιρίου. Υπάρχει εναλλακτικά και η μακροχρόνια προγραμματική σύμβαση συνεργασίας μεταξύ των φορέων που σε κάποιες περιπτώσερις γίνεται. Αυτό που δεν γίνεται είναι μία κεντρική στην πόλη και ενιαία διαχείριση των δημόσιων ακινήτων με συντονισμό των φορέων και των υπηρεσιών. 

Κάποια στιγμή αναλαμβάνεις τον εαυτό σου

Κάποια στιγμή δεν θέλεις άλλο τον νεανικό βίο. Δεν θέλεις να ζεις σαν φοιτητής, σαν εργένης, σαν πλάνητας, όπως τέλος πάντων βίωσες την νεότητα, τουλάχιστον αυτήν που μετριέται σε ηλικίες και όχι σε αίσθηση ζωής. Και θέλεις να πας στο επόμενο επίπεδο, τη ζωή των ενηλίκων.

Μέτρο ενηλικίωσης οι αντοχές στα βάρη. Γιατί υπάρχει και ένα κόστος όταν αφήνεις πίσω την ελευθερία του να αιωρείσαι στην ύπαρξη μέσα από τη ζέση της νεανικότητας. Ο ενήλικος άνθρωπος είναι αυτός που αναλαμβάνει την ευθύνη. Την ευθύνη πρωτίστως του εαυτού του. Γι’ αυτό δεν έχει και σημασία αν αυτός ο άνθρωπος θα συνεχίσει τη ζωή του μόνος του, με κάποιον σύντροφο ή με μια οικογένεια με παιδιά. Όλα το ίδιο είναι αυτά, φτάνει να έχεις πρώτα αναλάβει το δικό σου βάρος, την ευθύνη της δικιάς σου ύπαρξη. 

Μέγα επίτευγμα αυτή η ευθύνη αν την καταφέρεις. Πολλοί δεν το μπορούν. Μένουν σε μία ζώνη ανάμεσα, περισσότερο έφηβοι και ανεύθυνοι και λιγότερο ενήλικες, μονίμως αναζητούντες τη δικαίωση που δεν είχαν ή νόμιζαν ότι τους έπρεπε. 

Αλλά έχει και το όφελος να είσαι υπεύθυνος του εαυτού σου μεγαλώνοντας. Σε κάνει πιο ανοιχτό στους άλλους παραδόξως, σε κάνει πιο ανοιχτό στη ζωή. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr