Μάλλον με φυσικό τρόπο ήρθαν τα ειδικά περιοριστικά μέτρα στην περιοχή των Ιωαννίνων στην προσπάθεια να διακοπεί η διασπορά της πανδημίας. Κι αυτό όχι γιατί οι Γιαννιώτες έκαναν κάτι πολύ χειρότερο από όσα έκαναν οι κάτοικοι άλλων πόλεων της χώρας. Και είναι καιρός να πάψουμε να βρίσκουμε «ενόχους» και να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε την «πηγή του κακού». Όχι γιατί δεν γίνονται λάθη ή δεν υπάρχουν αρνητικές συμπεριφορές, αλλά γιατί το μείζον πλέον είναι να δούμε πώς μέσα από τον τρόπο ζωής μας και τη διασπορά θα σταματήσουμε όσο γίνεται και την κοινωνική και οικονομική ζωή θα συνεχίσουμε. 

Αυτό που κυρίως έδειξαν τα νούμερα των κρουσμάτων ήταν ότι ο ιός βρέθηκε μέσα στην κοινότητα. Αυτό έχει κι ένα καλό ότι χτυπάει ένα καμπανάκι προς όλους μας. Δεν είναι πια μόνο οι νέοι ή όσοι πήγαν διακοπές που πρέπει να προσέχουν, αλλά όλοι μας. Και μόνο αν προσέξουμε όλοι μας θα μπορέσουμε να σηκώσουμε ένα νέο τείχος στη μετάδοση της νόσου.

Τα προβλήματα όμως υπάρχουν και είναι μπροστά μας. Τα αυξημένα μέτρα αναγκαστικά περιορίζουν την κίνηση στην πόλη και κατά συνέπεια μειώνουν την οικονομία. Η οικονομία είναι κίνηση και ψυχολογία. Γι’ αυτό και έχει σημασία τόσο να αποφασίσει η Πολιτεία και οι τοπικές Αρχές να στηρίξουν τους κλάδους της αγοράς που πλήττονται, όσο και εμείς οι πολίτες να συνεχίσουμε τις δουλειές μας και τη δράση μας, με σεβασμό στην τήρηση των μέτρων, αλλά και μακριά από συνομωσιολογικές θεωρίες, κουτσομπολιά, ανέξοδη περιττολογία και φοβικούς αποκλεισμούς. 

Παλιώνουμε και πικραίνουμε 

Υπάρχουν πολλά γύρω μας που έχουν παλιώσει. Και δεν είναι μόνο τα σπίτια που άλλωστε με μία ανακαίνιση συχνά γίνονται ακόμα πιο όμορφα κουβαλώντας μαζί τους και την ωραία αύρα του χρόνου. Παλιώνουν και οι ιδέες και οι σκέψεις και οι απόψεις μας και οι συμπεριφορές μας. Αλλά δεν το καταλαβαίνουμε γιατί μεγαλώνουμε μαζί τους, είμαστε κι εμείς κομμάτι τους.

Το να μιλάς για τα παλιά και να αναστοχάζεσαι είναι σύμφυτο με το χρόνο που περνά, είναι μία μορφή διαρκούς αναθεώρησης στην αναζήτηση του ποιος είσαι και πού πας. Αν όμως κολλήσεις στον κόσμο που πέρασε και δεν ανοίξεις καμιά χαραμάδα στον κόσμο που ζεις σήμερα, τότε κολλάς. Κι ας μην το καταλαβαίνεις. 

Κι ένα πρώτο σύμπτωμα είναι όταν δεν καταλαβαίνεις και δεν ανέχεσαι τους νέους και τις συμπεριφορές τους. Γιατί δεν έχουν αλλάξει και τόσο πολύ μέσα στο χρόνο τα νέα παιδιά, έχουμε αλλάξει όμως εμείς μεγαλώνοντας και νιώθουμε δυσανεκτικοί προς το νέο. Είναι αυτή η πικρή γεύση στο στόμα που τη νιώθουμε συνέχεια και νομίζουμε ότι έχει γίνει πικρός ο κόσμος γύρω μας, ενώ εμείς πιστεύουμε ακόμα ότι είμαστε οι ανθηροί λειμώνες της νιότης μας. Δεν είμαστε, ούτε πρέπει να είμαστε υποχρεωτικά. Αλλά η νιότη είναι ωραία γιατί χωρά πολλά και διαφορετικά. Αντέχουμε αυτήν την ευρυχωρία;