Πριν από λίγα χρόνια σχετικά μας απασχολούσαν στη δημόσια σφαίρα θέματα από την καθημερινότητα των πολιτικών που για κάποια ΜΜΕ είχαν υποτίθεται ενδιαφέρον.
Γινόταν θέμα πχ το ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είχε ένα πρόβλημα όταν έκανε κανό ή ποδήλατο ή κάτι τέτοιο που δεν το θυμάμαι ακριβώς, οπότε ανά τα καφενεία, ίσως να αναπτύσσονταν ένας προβληματισμός για τις διαχειριστικές ικανότητες του πολιτικού αρχηγού. Ή πιο πριν ήταν το ατύχημα που είχε με την μπάλα ο Κώστας Καραμανλής καίρια απόδειξη για κάποιους ότι δεν τα κατάφερνε και στην πρωθυπουργία.
Εκείνη την εποχή- είπαμε όχι πολύ παλιά- δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα τα fake news, είχαμε όμως τα ανεξάρτητα και αδέσμευτα blog, τα οποία, διαδίδονταν ότι μας έλεγαν την αλήθεια που μας έκρυβε ο παραδοσιακός Τύπος- αν και υπήρχαν και εφημερίδες και κανάλια που έμοιαζαν με αυτά τα blog και είχαν και υψηλές πωλήσεις.
Εκείνα τα blog, έκαναν ακόμα τεράστια επιτυχία με απίστευτο αριθμό κλικ κι έλεγες ότι μπορεί και να ήρθε «η άνοιξη της δημοσιογραφίας των πολιτών» στη χώρα μας. Δεν ήρθε όμως.
Στο μεσοδιάστημα, τα blog άρεσαν και σε κάποιες αριστερές πτέρυγες που ήθελαν να βγουν στο φως και βγήκαν ίσως, αλλά δεν άλλαξαν και πολλά, ούτε στην ενημέρωση, ούτε στην καθημαγμένη.
Ώσπου σταδιακά και όσο βάθυνε κι άλλο η κρίση και τα μνημόνια, υποχώρησαν όλα αυτά γιατί προφανώς δεν εξηγούσαν τι έγινε ως τότε και προέκυψε η κρίση και ήρθε η εποχή των social media.
Στο μεταξύ όμως παρήχθη αποτέλεσμα με όλα αυτά. Σαν κι αυτό στις μέρες μας, που κανείς πια δεν πιστεύει κανέναν.
Και τελικά θα έπρεπε να αναρωτιέσαι αν υπήρξε ενημέρωση όλα αυτά τα χρόνια που να βοηθά τον κόσμο ή ήταν όλα σκοπιμότητες και ειδήσεις από την περίμετρο της επικαιρότητες που δεν έδιναν ουσιαστικές πληροφορίες στον κόσμο. Και σήμερα που όλοι ψάχνουν σε αναρτήσεις και like να βρουν τι γίνεται, έχει καταλήξει η κατάσταση ακόμα χειρότερη και είμαστε πολύ μακριά ενίοτε από την πραγματικότητα.
Οι γυναίκες σηκώνουν μεγάλα βάρη
Έχει ανοίξει μία συζήτηση περί "συνεπιμέλειας" στα διαζύγια που παίρνει κάποιες διαστάσεις με τη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης. Δεν θα κρίνουμε τη ρύθμιση, η οποία προφανώς και πατάει πάνω σε υπαρκτές ανάγκες.
Υπάρχει για παράδειγμα ένα ποσοστό αντρών που ενώ εκπληρώνουν όλους τους όρους της συμφωνίας που υπέγραψαν στο διαζύγιο και έχουν και τη βούληση να συνδράμουν ουσιαστικά στην ανατροφή των παιδιών, δεν το μπορούν λόγω της στενής οπτικής που ενδεχόμενα έχει ο νόμος και τείνει να δίνει περισσότερα δικαιώματα στις μητέρες σε κάποιες περιπτώσεις. Πρόκειται όμως, για μικρό ποσοστό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να βρεθεί μία κατάλληλη νομική λύση.
Από εκεί και πέρα, η εμπειρία λέει, ότι πολλές γυναίκες που χωρίζουν μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους ανεξάρτητα του τι έχουν υπογράψει στο διαζύγιο, ότι δεν εκπληρώνονται για μεγάλο χρονικό διάστημα οι όροι της διατροφής και χρειάζονται νέα δικαστήρια κι ότι οι άνδρες που έχουν απομακρυνθεί είναι κυρίως αυτοί που βλέπουν με πολύ ελαστικό τρόπο τις υποχρεώσεις που έχει το μεγάλωμα των παιδιών.
Τα διαζύγια στην Ελλάδα παραμένουν μία υπόθεση που αναδεικνύει τη δύσκολη θέση στην οποία συνεχίζουν να βρίσκονται οι γυναίκες και χρειάζεται μεγάλη προσοχή ώστε να μην επιδεινωθεί κι άλλο αυτή η θέση, ειδικά μέσα σε αυτήν την κατάσταση παρατεταμένης κρίσης. Έχει σημασία στην εποχή μας να μην κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τι γίνεται στην πράξη…
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
