Ευθύνη και προοπτικές

Η μόνη εναλλακτική σήμερα για την Ελλάδα έχει σχέση με την πιθανότητα ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας να επιλέξει τις επόμενες ημέρες την πατρίδα από το κόμμα, αλλά και να μεταλλαχθεί από έναν ριζοσπάστη μαθητή σε έναν πολιτικό άνδρα. Αυτό αναφέρει σε άρθρο του στους Financial Times, ο καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστήμιου Κολούμπια της Νέας Υόρκης και συγγραφέας, Μαρκ Μαζάουερ.
«Αν μπορεί να παρουσιάσει την ήττα ως νίκη, να παρουσιάσει μια συμφωνία με τους δανειστές ως δική του και να διενεργήσει εκλογές με μια κεντροαριστερή πλατφόρμα κάποια στιγμή το φθινόπωρο με την πραγματική προοπτική μιας ελάφρυνσης χρέους, μπορεί να τα καταφέρει», σημειώνει ακόμα.

Η πολιτική σήμερα

Ο Μαζάουερ είναι φιλέλληνας και έχει εργαστεί για μεγάλο διάστημα στη χώρα μας, για την οποία έχει δημοσιεύσει και σημαντικές μελέτες. Την οπτική του δεν τη συμμερίζονται πολλοί από τους οπαδούς των «εθνικών» αναγνώσεων, αλλά και πολλοί από όσους υποστηρίζουν τις «ταξικές» αναγνώσεις. Υπό αυτήν την έννοια, το ότι η άποψή του για τη συμφωνία και τον Τσίπρα, συμμερίζονται ίσως κάποια στην σημερινή αντιπολίτευση, μικρή σημασία έχει για τις πολιτικές εξελίξεις.
Αυτό που προβάλλει κυρίως ο Μαζάουερ είναι αυτό που θα λέγαμε εδώ στην Ελλάδα μια τυπική «συστημική» οπτική για τη σύγχρονη διακυβέρνηση. Τεχνοκρατισμός, οικονομία με περιορισμούς, γεωπολιτικές συμμαχίες, μετριοπάθεια. Αυτό δεν λένε ότι είναι το τυπικό ενός σύγχρονου πολιτικού.

Ξεχνάνε

Στην Ελλάδα είναι περισσότερο αυτό που λέμε θέμα ευθύνης. Η επίκληση της ευθύνης είναι εύκολη στα λόγια, στην πράξη όμως πέφτει πάνω σε τοίχους.
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αυτοαποκαλούμενα κόμματα της ευθύνης καμώνονται ότι ξέχασαν τα 40 χρόνια διακυβέρνησης της χώρας που την έφεραν στο χείλος της χρεοκοπίας, για να μη μιλήσουμε για τα σκάνδαλα. 
Από την άλλη, οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ με μεγάλα λόγια, υποσχέσεις προς όλους και τρολιές στο διαδίκτυο, νόμιζαν ότι θα είναι εύκολο και να τρομάξουν την Ευρώπη και τα λεφτά για τις συντάξεις να μαζεύουν κάθε μήνα. Ε, δεν ήταν καθόλου εύκολο.
Η πολιτική προφανώς σήμερα απαιτεί πραγματική ευθύνη. Ειδικά στην Ελλάδα των ημερών μας, πρέπει να δίνει και μία προοπτική στην κοινωνία. Να ένα πεδίο που θα κρίνει κι αυτό τις συζητήσεις για τη συμφωνία. 

Να τρέξουν τα πράγματα

Είμαστε ακόμα μία συντηρητική και κλειστή κοινωνία, που ακριβώς κλείνει τα παράθυρα αν ακούσει από το γειτονικό σπίτι ότι έχει κάποιο πρόβλημα. Κι αυτό δεν αλλάζει όσες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης κι αν έχουν προστεθεί τα τελευταία χρόνια.
Τι θα κάνατε αν ένα νέο παιδί σας ζητούσε βοήθεια για να ξεφύγει από τα ναρκωτικά; Ευτυχώς δεν θα χρειαζόσασταν και πολλή σκέψη. Υπάρχουν οι συμβουλευτικοί σταθμοί της Σχεδίας και του ΚΕΘΕΑ κι έχουμε και καλές δομές ψυχικής υγείας. Μία πρώτη κατεύθυνση θα βρίσκαμε.
Πρόοδος είναι ότι αυτές οι δομές αρχίζουν και θεωρούνται αυτονόητες. Σαν να υπήρχαν από πάντα στην πόλη μας. Σαν μην υπήρξε ποτέ σε αυτήν την χώρα άρνηση μιας γειτονιάς να δεχτεί μια μονάδα αποτοξίνωσης δίπλα της.
Με τα ναρκωτικά, νομίζω πια ότι πρέπει να κάνουμε όλοι μας μια συμφωνία: Να αφήσουμε για λίγο στην άκρη τις απόψεις μας για την απεξάρτηση και να συμφωνήσουμε ότι έχουμε ανάγκη από δομές στήριξης των ανθρώπων. Μαζί με τη νομική πρόβλεψη να μην φυλακίζονται οι χρήστες που μπαίνουν σε κάποιο πρόγραμμα, αμέσως αμέσως θα φτιάξουμε ένα σύστημα, που θα κερδίζει ανθρώπους από τους να τους χάνει συνέχεια.
Θα χρειαστούν μερικές επενδύσεις και προσλήψεις προσωπικού (να πού χρειάζεται το περισσότερο κράτος) και μετά να αφήσουμε να τρέξουν τα πράγματα, με την ανάλογη αξιολόγηση.
Τόσο εύκολο όμως να το λες…

fkaramitsos@yahoo.gr