Οι «Κυριακές στο Πανί», η σειρά προβολών του Πνευματικού Κέντρου, ολοκληρώνει για τη χειμερινή και εαρινή περίοδο τον κύκλο «Φιλοσοφία και κινηματογράφος» την Κυριακή 8 Μαΐου και ώρα 19:00, στον Πολιτιστικό Πολυχώρο «Δ. Χατζής».

Στις 19:00 μιλούν για τον Φρίντριχ Νίτσε, τη ζωή και την φιλοσοφία του οι: Γκόλφω Μαγγίνη, Καθηγήτρια Νεότερης και Σύγχρονης Φιλοσοφίας στο Τμήμα Φιλοσοφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Θανάσης Βασιλείου, Διευθυντής του Τμήματος Κινηματογραφικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Poitiers και η  Μαρία Μούρτου-Παραδεισοπούλου, Υποψήφια Διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Southampton.

Στις 20:30 ακολουθεί η προβολή της ταινίας «Το άλογο του Τορίνο» σε σκηνοθεσία  Μπέλα Ταρ, Ουγγαρία, 2011, 146΄.

Το σενάριο της ταινίας υπογράφουν οι Λάζλο Κραζναχορκάι και Μπέλα Ταρ. Φωτογραφία: Φρεντ Κέλεμεν. Μουσική: Μιχάλι Βιγκ. Πρωταγωνιστούν: Γιάνος Ντέρζι, Έρικα Μποκ, Μιχάλι Κόρμος.

Στις 3 Ιανουαρίου του 1889, ο Φρίντριχ Νίτσε βγήκε από το σπίτι του, στο νούμερο 6 της οδού Κάρλο ‘Αλμπερτ. Κάνοντας μερικά βήματα, συνάντησε τον οδηγό μίας άμαξας, που προσπαθώντας μάταια να μετακινήσει το πεισμωμένα ακίνητο άλογό του, άρχισε να το μαστιγώνει. Τότε ο Νίτσε επενέβη αγκαλιάζοντας το ζώο και ξεσπώντας σε λυγμούς. Επιστρέφοντας στο σπίτι του έμεινε ακίνητος για δύο μέρες, μέχρι που ψέλλισε τις τελευταίες του λέξεις και πέρασε τα υπόλοιπα δέκα χρόνια της ζωής του στην σιωπή και στην παράνοιά του.

Σε ένα φτωχικό, μονοκάμαρο αγροτόσπιτο, που το μαστιγώνει ανελέητα ο άνεμος, ένας σακατεμένος γερασμένος αγρότης και η κόρη του παλεύουν με μία μάταιη, καθημερινή, μονότονη ιεροτελεστία επιβίωσης. Το άλογο, στο οποίο στηρίζονται για τη συντήρηση του σπιτικού τους, ή έστω την απεγνωσμένη απόδραση από αυτό, έχει γεράσει. Μέσα από το ζώο, που, στα τελικά στάδια της ζωής του, αρνείται το ζυγό, την τροφή και το νερό, ο υπερήλικας αγρότης καταλαβαίνει ότι πλησιάζει και η δική του μεγάλη νύχτα. Πεισμωμένα, όσο και μελαγχολικά, το αρνείται. Κοιμάται και ξυπνάει παλεύοντας με τις δυνάμεις του, τα στοιχεία της φύσης, την αναπόφευκτη μοίρα. Η φιγούρα της κόρης του, αδιευκρίνιστης ηλικίας αλλά ανεπίστρεπτα γερασμένη, μοιάζει να συμβολίζει το αδιέξοδο μίας μελλοντικής παρόμοιας τύχης. Κάπως έτσι θα έρθει κάποτε και το δικό της τέλος.

Μέσα από αυτήν την ταινια, ο ίδιος ο Μπέλα Ταρ, προτού φύγει από το φεστιβάλ Βερολίνου με την Αργυρή Αρκτο (2011) και το βραβείο της FIPRESCI, είχε μιλήσει για το δικό του καλλιτεχνικό τέλος: αυτή θα ήταν η τελευταία του ταινία.