Ανάσταση Λαζάρου, μια ανάσταση απίστευτη για κάποιους. Μια ανάσταση όμως με πολλά νοήματα.

Κασσιανή μια άλλη ανάσταση.

Αναστάσεις του Ενός, που είναι ο Αμνός του Θεού. Αυτού που έγινε φορέας των αμαρτιών του κόσμου, κουβαλώντας τον Σταυρό όλων μας.

Πόντιος Πιλάτος, Ηρώδης, Καϊάφας, πλένουν τα χέρια τους, απεκδύομαι την ευθύνη τους.  Άλλοι να έχουν την ευθύνη.

Ο λαός παρασύρεται, σταυρώστε τον, φωνάζει.

Οι Ρωμαίοι στρατιώτες του φορούν το ακάνθινο στεφάνι, κόκκινη χλαμύδα και κάλαμο στη δεξιά χείρα. Σύμβολα υπέρτατης εξουσίας των καισάρων, των ευγενών, των κυβερνόντων!

Ο Ιούδας τον πρόδωσε. Πέταξε τα αργύρια πνιγμένος από τις τύψεις του. «Κάποιοι» τα κρατάνε, προδίδοντας  τους ανθρώπους που είναι γύρω τους, το λαό τους. Δεν έχουν τύψεις;

Οι στρατιώτες μοίρασαν τα ιμάτιά του, σαν δώρο Πάσχα;

Σαν το δώρο που μοιράζεται, μεταξύ βενζίνης και υγραερίου, μεταξύ ηλεκτρικού ρεύματος και σούπερ μάρκετ, μεταξύ επιδόματος και τρομερής μείωσης της αγοραστικής αξίας των χρημάτων που έχει ο καθένας μας, μεταξύ αμνοεριφίων και πόνου;

Τα επιδόματα δεν απαλύνουν τον πόνο του καθημερινού μαρτυρίου των πολιτών, των ανθρώπων.

Όμως η Ανάσταση αυτού που  σταυρώθηκε για όλους μας, είναι μοναδική. Είναι η Ανάσταση που μας κάνει να χαιρόμαστε, μας γεμίζει ελπίδες για όμορφες μέρες.

Καλή Ανάσταση.

Γιώργος Μακρίδης