Υπάρχει τεράστια απόσταση μεταξύ της κοινωνίας που ζει και κινείται ο κάθε άνθρωπός της, και εκείνης που παρουσιάζεται από «κάποιους».

Οι νέοι λένε: «Πώς αφήσατε να εξαπλωθεί το κακό». Και συνεχίζουν «σιγά μη φοβηθώ, απ’ όσους με εχθρεύονται».

Αυτά τα παιδιά που τα κατηγορούν, τα κυνηγούν, τα δέρνουν, τα βρίζουν, που τα σέρνουν, που τα απογοητεύουν. Αυτά τα παιδιά που τα αφήνουν έξω από τα Πανεπιστήμια, τη σχολή που αγαπούν. Αυτά τα παιδιά που λένε όχι στην παρακμή, που λένε όχι σε όσους πάνε να τους πουλήσουν εκσυγχρονισμό.

Αυτά τα παιδιά που βγαίνουν στους δρόμους είναι το μέλλον του πολύ όμορφου τόπου μας, όλων των όμορφων της πατρίδας μας.

Αυτά τα παιδιά μένουν μακριά από το παραμύθι του ικανού μάνατζερ που πλαισιώνεται από άριστους, καταξιωμένους τεχνοκράτες και των διορισμένων κολλητών τους.Μένουν μακριά από το «επιτελικό» διοικητικό υπόδειγμα.

Αυτά τα παιδιά αγαπούν εκείνα που έφυγαν, από την ακόρεστη πείνα για πολλά κέρδη, πριν ακόμη σβήσει το τελευταίο τους γέλιο, το τελευταίο τους τραγούδι, το τελευταίο τους φιλί, η τελευταία τους ματιά, η τελευταία τους κίνηση.

Η πραγματικότητα είναι βάναυση. Όταν κάποιος κοιτάζει τον γκρεμό, τον κοιτάζει και αυτός.