Η πολιτική μνήμη είναι κοντή για αυτό και δεν συμβάλλει στην εκτίμηση της συγκυρίας. Τουλάχιστον για όσους αποφεύγουν τη μνήμη προτιμώντας τη δυναμική του παρόντος. Χρειάζεται όμως να θυμόμαστε τι έχει γίνει και παλιότερα στο πολιτικό σκηνικό και τις εκλογές.
Γιατί το πρόβλημα σήμερα δεν είναι να βρούμε ποιος κέρδισε τις εκλογές. Τις κέρδισε η ΝΔ με ένα ποσοστό που αν ίσχυε το προηγούμενο εκλογικό σύστημα θα της έφερνε και αυτοδυναμία. Ποια όμως είναι η σημασία μίας τέτοιας διατύπωσης. Όποια και να είναι έχει μικρή επιρροή. Απόδειξη ότι ο Κ. Μητσοτάκης ξεκίνησε άμεσα περιοδείες ώστε να μη χαθεί ούτε μία μέρα στον αγώνα του για ένα αντίστοιχο εκλογικό αποτέλεσμα και στις 25 Ιουνίου.Δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες της 21ης Μαΐου.
Η εμπειρία λέει ότι κόμματα που πήραν πολύ μεγάλα ποσοστά βρέθηκαν μέσα σε δύο χρόνια να αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα. Η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή το 2007 για παράδειγμα ή το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου το 2009.
Αυτό μας δείχνει ότι είναι η ίδια η πραγματικότητα που επηρεάζει και τα κόμματα και την εκλογική συμπεριφορά των πολιτών και όχι κάποιο ποσοστό ή η επικοινωνιακή διαχείριση μίας επιυχίας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου επέστρεψε με ένα τεράστιο ποσοστό το 1993 ενώ κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί καν κάτι τέτοιο το 1989.
Η πραγματικότητα και πώς τη βιώνουν οι πολίτες, αλλά και πώς τη διαβάζουν τα κόμματα είναι που τελικά διαμορφώνει και την εικόνα στις εκλογές. Κι ενώ κάτι τέτοιο ακούγεται σαν κοινοτοπία στην πράξη αποδεικνύεται πολύ δύσκολο. Γιατί ακριβώς επειδή δεν διάβασαν καλά την πραγματικότηρα γύρω τους είναι που βλέπουν με το κιάλι από μακριά την κυβέρνηση, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ.
Τώρα, το πώς διαβάζει σωστά την κατάσταση, τη συγκυρία και την πραγματικότητα, η αλήθεια είναι ότι αποτελεί μία δύσκολη συνθήκη. Ας μην λέμε εύκολα λόγια. Αλλά και ας ασχοληθούν όλοι και όλοι μας με σοβαρότητα. Η σοβαρότητα είναι το ήμισυ της ενασχόλησης με την πολιτική και τα κοινά-το άλλο μισό είναι να έχεις και περιεχόμενο σε αυτήν την ενασχόληση.
Σαν να μην βλέπεις το μέλλον
Όλα τα κόμματα σήμερα- στην προηγμένη τουλάχιστον πλευρά του κόσμου που κι αυτό πρέπει να το βάζουμε σε εισαγωγικά όσο δεν αναφέρουμε τα κριτήρια που κάνουν κάτι προηγμένο και μη- έχουν να αντιμετωπίσουν ένα κομβικό πρόβλημα: Πώς θα ενισχύσουν το κοινωνικό κράτος, πώς θα μειώσουν τις ανισότητες, πώς θα αντιμετωπίσουν τη φτώχεια.
Ακόμα και στην καρδιά της Ευρώπης, στις εύρωστες οικονομίες και τα πανίσχυρα κράτη, εδώ και χρόνια βρίσκονται μπροστά σε προβλήματα με τη φτώχεια, την ανεργία και την έλλειψη προοπτικών σημαντικών τμημάτων κοινωνικών στρωμάτων. Κάπως έτσι για παράδειγμα προέκυψε το σινεμά των αδερφών Νταρντέν από το Βέλγιο για να κάνουμε και μία πολιτιστική αναφορά.
Τα κόμματα εξουσίας τι λένε όταν πλησιάζουν εκλογές; Όχι άλλοι φόροι, όχι άλλες εισφορές, όχι άλλο κρατισμός. Και λογικό είναι αφού όλοι οι πολίτες δοκιμάζονται πια από τις κρίσεις. Ήρθε και ο πόλεμος στην Ουκρανία και έδειξε ότι κανένα σημείο του πλανήτη δεν θα μείνει ανεπηρέαστο.
Πώς όμως, χωρίς πόρους θα φτιαχτούν νέα νοσοκομεία, νέα σχολεία, νέοι δρόμοι κλπ. Δοκιμάζονται απαντήσεις όπως από την ενεργοποίηση ιδιωτικών κεφαλαίων, την αξιοποίηση κοινών πόρων (πχ Ταμείο Ανάκαμψης), την αλλαγή προς ψηφιακές υπηρεσίες κλπ
Στην πράξη όμως, η κατάσταση δεν δείχνει να αλλάζει ριζικά. Τα ίδια λέγαμε και πριν από τη μεγάλη κρίση. Σαν να μην βλέπεις το μέλλον και ζεις ένα διαρκές παρόν.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
