Η υπόθεση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών δείχνει από μόνη της πόσο πολύπλοκες είναι πλέον οι διεθνείς σχέσεις και πόσο ρευστή η κατάσταση στο γεωπολιτικό παιχνίδι. Άλλωστε δεν είναι μία μοναδική περίπτωση, αφού στην Τουρκία καταγράφονται κι άλλες υποθέσεις κράτησης ξένων υπηκόων που έχουν γίνει και μέρος της σύγκρουσης της χώρας με την ΕΕ και τις ΗΠΑ. 

Για τους Έλληνες, από την πρώτη στιγμή τον Μάρτιο η υπόθεση των δύο στρατιωτικών προκάλεσε συγκίνηση γιατί ήταν φανερό ότι βρέθηκαν στη δίνη πολύ μεγαλύτερων ζητημάτων. Και γι’ αυτό και αυτό το αίσθημα χαράς και ανακούφισης που συνοδεύει την είδηση της απελευθέρωσής τους από την Τρίτη.

Οι αλλαγές που συμβαίνουν παγκόσμια το τελευταίο διάστημα, προφανώς και πρέπει να προκαλούν ανησυχία στους λαούς αφού αισθάνονται ότι τους υπερβαίνουν κι ότι χάνουν τον έλεγχο των εξελίξεων. Και σίγουρα πρόκειται για αλλαγές με πολλές παραμέτρους που δεν μπορούν να συμπεριληφθούν απλώς στο παλιό σχήμα σύγκρουσης Ελλάδας- Τουρκίας που το θεωρούμε ένα διαρκές διμερές πρόβλημα ξεκομμένο από τις διεθνείς εξελίξεις. Αν όλα ήταν τόσο απλά, απλοϊκά, η κράτηση του αμερικανού πάστορα δεν γινόταν πρώτο θέμα στις σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας.

Είναι καιρός πια να δούμε με σοβαρότητα όλοι μας ως πολίτες τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Και να έχουμε την ελάχιστη βάση υπεύθυνης συναίνεσης ώστε να διαμορφώνεται και ένα ελάχιστο επίπεδο συναίνεσης στην εξωτερική πολιτική. 

Αυτό θα μας ωφελήσει ακριβώς στο να έχουμε το χρόνο και το χώρο για να διαβάζουμε τι γίνεται γύρω μας και αφετέρου να υπάρχει μία βασική υποστήριξη στην πολιτική της κυβέρνησης που να υπερβαίνει τις κλασσικές κομματικές διαμάχες.

Χρειάζεται το κοινό αίσθημα;

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς στις μέρες μας ότι υπάρχει ένα κοινό αίσθημα, μία κοινή στάση ζωής που να τη χαρακτηρίζαμε «εθνική». Μπορεί να υπάρχει, αλλά δεν το πιστεύουμε, δεν το νιώθουμε ίσως. Γιατί οι διασπάσεις, οι ρήξεις είναι πολλές πια και κυρίως παγιωμένες, σε δρόμο που δεν παίρνει πια επούλωση. Τουλάχιστον όχι για τις παλιές ρήξεις.

Δεν είναι κατ΄ ανάγκη απαισιόδοξη μια τέτοια θεώρηση της πολυμορφίας που βλέπουμε γύρω μας, αυτής της θολής εικόνας που δημιουργεί ένας καθρέφτης με άπειρα πια σπασίματα. Οι παλιές ρήξεις μπορούν απλώς να μείνουν στο παρελθόν. Μόνο που δεν καταλαβαίνουμε, δεν θέλουμε να καταλάβουμε πώς έγιναν.

Δεν είναι ένα επίπεδο, κενό γράμμα η ζωή μας σε αυτόν τον τόπο. Αντίθετα ο καθένας μας γράφει αυτό που θέλει, αυτό που τον συμφέρει, αυτό που νομίζει ότι του κάνει καλό. Το δύσκολο είναι όταν όλοι μαζί διαβάζουμε, αναγνωρίζουμε μια μουτζούρα και όχι πολλά θέλω, πολλές και διαφορετικές προσωπικές γραφές. 

Χρειάζεται το κοινό αίσθημα; Χρειάζεται σίγουρα ένα κοινό πλαίσιο που να μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς και ικανοί να εκφραστούμε ατομικά. Χρειαζόμαστε και κοινούς δρόμους να βρεθούμε με ομοίους μας, να νιώσουμε αυτήν την αίσθηση του συνανήκειν. Βοηθάει κι αυτό στο να εκφραζόμαστε. Και χρειαζόμαστε και κοινά ερωτήματα για να μπορούμε να δουλεύουμε από κοινού για απαντήσεις που μας τρέχουν μπροστά. Αλλά όλα αυτά μας φαίνονται μακρινά, ξένα έτσι όπως έχουμε αποκλειστεί στον μικρόκοσμό μας. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr