“Φίλε μου, θυμάσαι τα έθιμά μας;

Κυριακή του Πάσχα ώρα έντεκα στη Μητρόπολη. Μετά ευχές στον Μητροπολίτη μας. Παίρναμε και το αυγό μας. Αυτό έμεινε!

Δευτέρα μετά το Πάσχα στον Άγιο Νικόλαο αγοράς.

Μια χρονιά στο δρόμο αισθανθήκαμε δυνατό σεισμό. Αλλά εμείς πήγαμε στην εκκλησία, λες και δεν συνέβηκε κάτι.

Τρίτη στην Αγία Μαρίνα.

Παρασκευή Ζωοδόχου Πηγής, όλοι με τα φαγητά μας, στην Περίβλεπτο. Μετά  το τέλος της θείας Λειτουργίας, στο πλάι του λόφου, λίγο πιο πάνω από τους σιωπηλούς τάφους, φαγοπότια, τραγούδια, γλέντια, χοροί, ευχές, κεράσματα. Πολλές παρέες μαζί, στρωματσάδα με τις κουβέρτες μας, τις ψάθες μας. Μετά την πρώτη ώρα, όλοι μια παρέα.

Θυμάσαι τότε που έπαιζε το κλαρίνο του ο Χρήστος, με τον Ηλία στο βιολί και τον Παντελή στο ντέφι και ήρθαν δώδεκα πανέμορφες κοπέλες και χόρεψαν. Μαζεύτηκαν όλες οι παρέες εκεί. Ποιες ήταν, γιατί ήρθαν, ποτέ δεν το έμαθα. Ασύλληπτη η ομορφιά τους.  Μέτρησα χόρεψαν εφτά χορούς. Όταν έφευγαν όλοι χειροκροτούσαν και φώναζαν να συνεχίσουν. Αυτές γέλασαν ναζιάρικα και έφυγαν.

Την Κυριακή του Θωμά, στον Άγιο Νικόλαο Κοπάνων. Γλέντια, τραγούδια, χοροί και εκεί.

Θυμάμαι κάποιος μας έκανε παρατήρηση, γιατί γλεντούσαμε δίπλα σ’ αυτούς που κοιμόταν, τον ύπνο χωρίς ξύπνημα. Γλεντάμε μπας και κάποιος μερακλής ξυπνήσει, και μας πει, πώς τα περνάνε, εκεί στον άλλο κόσμο. Πάσχα έχουμε, γιορτή της ελπίδας, του είπε ο Γιάννης.

Έσβησαν όλα φίλε μου. Λες να τα ζωντανέψουμε; “

Ναι, θα είναι όμορφο, να τα ξαναζωντανέψουμε, μαζί με τη μάχιμη προσευχή της ανάτασης και της ανάστασης. Μαζί με το μάγεμα της φύσης και το όνειρο.

Η ομορφιά, η παράδοση, τα τραγούδια, οι χοροί, δεν εξορίζονται από τα όμορφα Γιάννινα. Η ομορφιά δεν έχει όνομα, έχει όμως τόπο και χώρο. Είναι τα Γιάννινα. Τα Γιάννινα δεν ξέρουν την ομορφιά τους, εμείς όμως την ξέρουμε, την αισθανόμαστε.

Γιώργος Μακρίδης