Η μάχη των αγροτών για να μπορέσουν να αντέξουν και να μη φύγουν από την παραγωγή μπροστά στο κόστος που καλούνται να αντιμετωπίσουν.
Η μάχη των καταναλωτών μπροστά στο ράφι ώστε να εξασφαλίσουν τα βασικά αγαθά χωρίς να καταρρεύσει ο μισθός πριν από το τέλος του μήνα.
Και η μάχη των εργαζομένων να έχουν ένα εισόδημα από τη δουλειά τους που να τους επιτρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται και να βιοπορίζονται έχοντας και κάποια προσμονή για το μέλλον.
Αυτήν την περίοδο αυτά είναι τα πολύ κρίσιμα μέτωπα μέσα στην κοινωνία. Συν το θέμα των πανεπιστημίων, μία πτυχή του οποίου είναι η ανησυχία των νέων παιδιών ότι τα πτυχία τους δεν θα έχουν αντίκρισμα και ότι οι σπουδές θα είναι θέμα των εχόντων και μόνο.
Γίνεται φανερό ότι αυτό που ζητά ο πολύς κόσμος είναι να έχει ένα μέρος από την αναδιανομή του πλούτου της χώρας. Όταν η ίδια η κυβέρνηση παρουσιάζει μία σχεδόν ειδυλλιακή εικόνα για την πρόοδο της οικονομίας και την αλλαγή θέσης της χώρας στις παγκόσμιες αγορές, τότε οι εργαζόμενοι μπορούν να προσδοκάνε και αυτοί ότι θα έχουν ένα μερίδιο. Όπως και οι αγρότες που παράγουν την τροφή όλων των υπολοίπων.
Και υπό αυτήν την έννοια το πολιτικό ζήτημα που γεννιέται είναι αν η κυβέρνηση μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτές τις ανάγκες και όχι να τις μεταθέσει στο μέλλον ή να αλλάξει ατζέντα.
Φαίνεται ότι βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο όριο στο οποίο η κατάσταση είναι πολύ γειωμένη στην πραγματικότητα. Στο τέλος του μήνα ο κόσμος θέλει να ξέρει τι θα του έχει μείνει στην τσέπη του.
Συναντήσεις στον δρόμο
Περπατώντας στον δρόμο βλέπεις μια πτυχή από τις ζωές των ανθρώπων. Και κατ΄ επέκταση τις πολλαπλές εκφάνσεις της πόλης.
Βλέπεις τα νέα παιδιά που το βλέμμα τους είναι πάντα μακριά σαν να πετάνε και να αποφεύγουν τη γείωση με την καθημερινότητα. Ονειρεύονται τη ζωή που θα έχουν και χαίρονται τη στιγμή τους.
Αλλά τη στιγμή τη χαίρονται και πολλοί ηλικιωμένοι που συναντάν γνωστούς, περνάνε από οικεία σημεία ή παραξενεύονται για αλλαγές που επέρχονται στα κτίρια.
Αλλά συναντώ και κόσμο που έχει χαμένο βλέμμα. Νέους και μεγαλύτερους. Και πολλούς που ασθμαίνουν από την ταχύτητα της ανάγκης, την πίεση να τα καταφέρουν.
Και είναι κάποιοι που μοιάζουν παραιτημένοι, που έχουν χάσει την αίσθηση της εγρήγορσης.’
Και υπάρχουν κι εκείνοι που νομίζουν ότι η πόλη τους ανήκει, όπως κι εκείνοι που δεν την έχουν συνηθίσει την πόλη και νιώθουν διαρκώς ξένοι.
Η πόλη είναι πολλά πράγματα., Και οι δρόμοι είναι η συνάντηση αυτών των πολλών. Τόσο πολλών πια που ίσως να έχει χαθεί και η έννοια της συνάντησης που φέρνει κάτι καλύτερο. Ίσως να είναι μόνο μια απλή συνύπαρξη.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
